استوالد ویلهلم

اُسْتْوالد، ویلهِلم (۱۸۵۳ـ۱۹۳۳)(Ostwald, Wilhelm)
اُسْتْوالد، ویلهِلم
شیمی دان آلمانی زادۀ لاتویا (لتونی). فرآیند استوالد (اکسیداسیون آمونیاک روی کاتالیزور پلاتین برای تولید اسید نیتریک) را عرضه کرد. تحقیقاتش در زمینۀ کاتالیست ها موجب شکل گیری صنعت پتروشیمی شد. جایزه نوبل شیمی ۱۹۰۹ به سبب تحقیق در زمینۀ کاتالیست ها، اصول تعادل، و سرعت های واکنش به او اعطا شد. در ریگا زاده شد و در دانشگاه دورپات (تارتو) در استونی درس خواند. از ۱۸۸۱ تا ۱۸۸۷، در ریگا و از ۱۸۸۷ تا ۱۹۰۶، در لایپزیگ استاد بود. از ۱۸۹۸، مدیر مؤسسۀ فیزیوشیمی لایپزیگ بود. در ۱۸۸۸، قانون رقّت استوالد را عرضه کرد که نسبت درجۀ تفکیک یک الکترولیت، α، را نسبت به غلظت کلی آن، C، بر حسب مول بر لیتر (dm۳) بیان می کند. این قانون چنین فرمول بندی می شود:(فرمول ۱)فرمول ۱:که در آن ثابت K مستقل از ضریب فعالیت است و از این رو ثابت ترمودینامیکی واقعی نیست. این معادله از لحاظ تاریخی اهمیت دارد، زیرا در آن اثر جرم برای اولین بار در محلول هایی از اسیدها و بازهای آلی ضعیف لحاظ شد. استوالد سپس در زمینۀ نظریۀ شناساگرهای اسید ـ باز به تحقیق پرداخت. از ۱۹۰۹، به جنبه های سازمانی و روش شناسی مفاهیم علم، زبان جهانی، و اینترناسیونالیسم و صلح طلبی علاقه مند شد. آزمایشگاهی نیز برای تحقیقات رنگ بنا کرد.