استوائی
لغت نامه دهخدا
استوائی. [ اُ ت ُ ] ( ص نسبی ) منسوب به استوا، کوره نیشابور. گروهی از علماء بدین نسبت شهرت دارند از آن جمله ابوجعفر محمدبن بسطام بن الحسن الاستوائی متولی قضاء نیشابور، متوفی بسال 432 هَ.ق. و عمربن عقبة الاستوائی النیشابوری از اصحاب عبداﷲبن المبارک. و او از اصحاب ابن المبارک مانند وهب بن زمعة و سلمةبن سلیمان روایت دارد و از او محمدبن عبدالوهاب الفراء و محمدبن اشرس السلمی حدیث کند. ( معجم البلدان از حاکم ابوعبداﷲ در تاریخ نیشابور ). و صاعدبن محمد نیشابوری استوائی. ( تاریخ بغداد ج 9 ص 344 ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید