( استهاءة ) استهاءة. [اِ ت ِ ءَ ] ( ع مص ) بی خرد و سرگشته گردانیدن. || مدهوش ساختن. || نیکو نمودن عشق رابر کسی. ( منتهی الارب ). منه قوله تعالی : کالذی استهوته الشیاطین فی الارض حیران. ( قرآن 71/6 ).
