استنعاء. [ اِ ت ِ ] ( ع مص ) فراپیش شدن. ( تاج المصادر بیهقی ). پیش رفتن ناقه : استنعت الناقة. || یا دویدن ناقه با صاحب خود: استنعت الناقة. || یا پراکنده و منتشر گردیدن ناقه : استنعت الناقة. || گریزان بازگشتن شتر. رمیدن شتران و جز آن و متفرق شدن. یقال : استنعی الابل و القوم ؛ اذا تفرقوا شتی و انتشروا. || خواندن ، چنانکه شبان گوسپندان را. || پیش رمه رفتن شبان تا از پی روند: استنعی الرجل الغنم. || پیاپی رسیدن ، چنانکه شر و بدی. پی درپی بدی رسیدن بر کسی : استنعی بفلان الشر. || مداومت کردن بر: استنعی به حب الخمر؛ تمادی. || فاش گردیدن ذکر کسی : استنعی ذکره. ( منتهی الارب ). فاش شدن ذکر کسی. ( تاج المصادر بیهقی ). || تناعی. خبر کشتگان گفتن تا یکدیگر را بر جنگ برانگیزانند.
