( استماتة ) استماتة. [ اِ ت ِ ت َ ] ( ع مص ) بهر راه و بهر طور جستن چیزی. || استقتال. ( تاج المصادر بیهقی ). از مرگ باک نداشتن در حرب. ( کنز اللغات ) : و استشعرته بنوامیة و من لم یکن علی طریقة معاویة فی اقتفاء الحق من اتباعهم فاعصوصبوا علیه و استماتوا دونه. ( مقدمه ابن خلدون چ 1274 بولاق ص 29 س 100 ). || فربه شدن پس از لاغری. || گستاخ بودن در کار. مستقل بودن در حرب. || مرگ خواستن. ( کنز اللغات ).
