عراق در زمان صدام حسین از سلاح های شیمیایی برای مقابله با مخالفان داخلی و جنگ با ایران استفاده کرد. از سال ۱۳۵۵، رژیم عراق با جمع آوری برخی از استادان دانشگاه و صرف بودجه به جمع آوری اطلاعات دربارهٔ سلاح های شیمیایی ـ میکروبی و رادیواکتیو پرداخت و در هر سه زمینه، موفقیت هایی را به دست آورد.
... [مشاهده متن کامل]
اولین استفاده از سلاح شیمیایی در اواخر مهر ۱۳۵۹ ( نوامبر ۱۹۸۰ ) توسط ارتش عراق برای مقابله با نیروهای ایران که بدلیل عدم آمادگی نظامی از موج انسانی استفاده میکردند از سلاح های شیمیایی ساخت عراق استفاده کرد .
صدام حسین از سال ۱۹۸۴ به بعد به طور گسترده از تابون استفاده می کرد، اما این ماده گران بود و پیدا کردن مواد لازم برای ساخت آن هم سخت بود. او بعدها بیشتر به سراغ گاز وی ایکس رفت که قدرت و دوام بیشتری داشت. او در سال ۱۹۸۸ حدود ۴ تن از این گاز را در اختیار داشت اما ماده شیمیایی که در حجم وسیع تری در دسترس او قرار داشت، گاز سارین بود صدام حسین به گاز خردل هم علاقه داشت، چرا که این گاز اثرات درازمدتی نظیر کوری، انواع سرطان، ناباروری و نقص عضوهای پیش از تولد داشت.
از سال ۱۳۶۳ استفاده گسترده عراق از گاز اعصاب، گاز تاول زا و گازهای عامل خون آغاز شد. تنها در یکی از موارد استفاده عراق از این قبیل سلاح ها علیه شهروندان عراقی حامی ایران در اسفند ۱۳۶۶، متجاوز از ۵۰۰۰ نفر غیرنظامی کشته و ۷۰۰۰ نفر دیگر مجروح شدند. این در حالیست که نخستین حمله شیمیایی عراق ( به ایران ) که توسط سازمان ملل در جنگ ثبت شده بود، مربوط به ۲۳ دی سال ۱۳۵۹ می شد که در منطقه ای واقع در پنجاه کیلومتری غرب ایلام بود که در آن عراق علیه نیروهای ایرانی به کار برد و نهایتاً بر اثر این حمله شیمیایی، ۱۰ نفر کشته شدند.
پروفسور گرهارد فرایلینگر استاد و رئیس سابق بخش جراحی پلاستیک دانشگاه وین، با مشاهده وضعیت نخستین گروه بیماران ایرانی که به دلیل مصدومیت ناشی از سلاح شیمیایی در سال ۱۹۸۴ به وین آورده شده بودند، راهی ایران شد و تلاش هایی برای اثبات استفاده صدام از سلاح شیمیایی انجام داد.
عراق پیش از آغاز جنگ با ایران در سال ۱۹۷۴، سابقه استفاده از تسلیحات شیمیائی علیه کردهای این کشور را در کارنامه خود داشت.
اولین استفاده از سلاح شیمیایی در اواخر مهر ۱۳۵۹ ( نوامبر ۱۹۸۰ ) توسط ارتش عراق برای مقابله با نیروهای ایران که بدلیل عدم آمادگی نظامی از موج انسانی استفاده میکردند از سلاح های شیمیایی ساخت عراق استفاده کرد . در اواخر مهر ۱۳۶۲ ( نوامبر ۱۹۸۳ ) ایران اقدام به شکایت در مورد استفاده عراق از سلاحهای شیمیایی کرد و عده ای از مسدومان را به بیمارستانهای غرب ارسال کرد. سازمان ملل سه گروه حقیقت یاب را در سالهای ۱۹۸۴ - ۱۳۶۵و ۱۹۸۶ - ۱۳۶۷ و ۱۹۸۷ - ۱۳۶۸ ارسال کرد و همگی استفاده از سلاحهای شیمیایی و روند افزایشی آنرا تایید کردند رفسنجانی در خاطرات اول آذر ۱۳۶۱ مینویسد : محسن رضایی اطلاع داد که امروز صدامی ها در جبهه با گاز اشک آور و شیمیایی حمله کرده اند. نیروهای ما کمی عقب نشسته اند ولی با حمله مجدد عراقیها را عقب رانده اند. . . شروع حرکت خطرناکی است. . . . باید برای دفاع از این سلاح خطرناک فکری بکنیم
... [مشاهده متن کامل]
اولین استفاده از سلاح شیمیایی در اواخر مهر ۱۳۵۹ ( نوامبر ۱۹۸۰ ) توسط ارتش عراق برای مقابله با نیروهای ایران که بدلیل عدم آمادگی نظامی از موج انسانی استفاده میکردند از سلاح های شیمیایی ساخت عراق استفاده کرد .
صدام حسین از سال ۱۹۸۴ به بعد به طور گسترده از تابون استفاده می کرد، اما این ماده گران بود و پیدا کردن مواد لازم برای ساخت آن هم سخت بود. او بعدها بیشتر به سراغ گاز وی ایکس رفت که قدرت و دوام بیشتری داشت. او در سال ۱۹۸۸ حدود ۴ تن از این گاز را در اختیار داشت اما ماده شیمیایی که در حجم وسیع تری در دسترس او قرار داشت، گاز سارین بود صدام حسین به گاز خردل هم علاقه داشت، چرا که این گاز اثرات درازمدتی نظیر کوری، انواع سرطان، ناباروری و نقص عضوهای پیش از تولد داشت.
از سال ۱۳۶۳ استفاده گسترده عراق از گاز اعصاب، گاز تاول زا و گازهای عامل خون آغاز شد. تنها در یکی از موارد استفاده عراق از این قبیل سلاح ها علیه شهروندان عراقی حامی ایران در اسفند ۱۳۶۶، متجاوز از ۵۰۰۰ نفر غیرنظامی کشته و ۷۰۰۰ نفر دیگر مجروح شدند. این در حالیست که نخستین حمله شیمیایی عراق ( به ایران ) که توسط سازمان ملل در جنگ ثبت شده بود، مربوط به ۲۳ دی سال ۱۳۵۹ می شد که در منطقه ای واقع در پنجاه کیلومتری غرب ایلام بود که در آن عراق علیه نیروهای ایرانی به کار برد و نهایتاً بر اثر این حمله شیمیایی، ۱۰ نفر کشته شدند.
پروفسور گرهارد فرایلینگر استاد و رئیس سابق بخش جراحی پلاستیک دانشگاه وین، با مشاهده وضعیت نخستین گروه بیماران ایرانی که به دلیل مصدومیت ناشی از سلاح شیمیایی در سال ۱۹۸۴ به وین آورده شده بودند، راهی ایران شد و تلاش هایی برای اثبات استفاده صدام از سلاح شیمیایی انجام داد.
عراق پیش از آغاز جنگ با ایران در سال ۱۹۷۴، سابقه استفاده از تسلیحات شیمیائی علیه کردهای این کشور را در کارنامه خود داشت.
اولین استفاده از سلاح شیمیایی در اواخر مهر ۱۳۵۹ ( نوامبر ۱۹۸۰ ) توسط ارتش عراق برای مقابله با نیروهای ایران که بدلیل عدم آمادگی نظامی از موج انسانی استفاده میکردند از سلاح های شیمیایی ساخت عراق استفاده کرد . در اواخر مهر ۱۳۶۲ ( نوامبر ۱۹۸۳ ) ایران اقدام به شکایت در مورد استفاده عراق از سلاحهای شیمیایی کرد و عده ای از مسدومان را به بیمارستانهای غرب ارسال کرد. سازمان ملل سه گروه حقیقت یاب را در سالهای ۱۹۸۴ - ۱۳۶۵و ۱۹۸۶ - ۱۳۶۷ و ۱۹۸۷ - ۱۳۶۸ ارسال کرد و همگی استفاده از سلاحهای شیمیایی و روند افزایشی آنرا تایید کردند رفسنجانی در خاطرات اول آذر ۱۳۶۱ مینویسد : محسن رضایی اطلاع داد که امروز صدامی ها در جبهه با گاز اشک آور و شیمیایی حمله کرده اند. نیروهای ما کمی عقب نشسته اند ولی با حمله مجدد عراقیها را عقب رانده اند. . . شروع حرکت خطرناکی است. . . . باید برای دفاع از این سلاح خطرناک فکری بکنیم
