[ویکی فقه] استعمال لفظ در لفظ به اطلاق لفظ و اراده لفظ بدون قصد معنا اطلاق می شود.
استعمال لفظ در لفظ، عبارت است از به کار بردن لفظ و اراده آن بدون قصد معنا، مانند: «زید لفظ» که در آن، از زید، لفظ «زید» اراده شده است، نه معنای آن که یک انسان با خصوصیات خارجی است.
اقسام
استعمال لفظ در لفظ، چهار صورت دارد:۱. اطلاق لفظ و اراده شخص آن؛۲. اطلاق لفظ و اراده نوع آن؛۳. اطلاق لفظ و اراده صنف آن؛۴. اطلاق لفظ و اراده مثل آن.
دیدگاه اصولیون
در مورد استعمال لفظ در لفظ، مبانی مختلفی وجود دارد:برخی هم چون مرحوم « بروجردی » و « خویی » معتقدند استعمال لفظ در لفظ از باب استعمال نیست. برخی دیگر مانند مرحوم « آخوند خراسانی »، استعمال لفظ در شخص را از باب استعمال نمی دانند؛ برخلاف سه نوع دیگر که آن ها را از باب استعمال می دانند.
استعمال لفظ در لفظ، عبارت است از به کار بردن لفظ و اراده آن بدون قصد معنا، مانند: «زید لفظ» که در آن، از زید، لفظ «زید» اراده شده است، نه معنای آن که یک انسان با خصوصیات خارجی است.
اقسام
استعمال لفظ در لفظ، چهار صورت دارد:۱. اطلاق لفظ و اراده شخص آن؛۲. اطلاق لفظ و اراده نوع آن؛۳. اطلاق لفظ و اراده صنف آن؛۴. اطلاق لفظ و اراده مثل آن.
دیدگاه اصولیون
در مورد استعمال لفظ در لفظ، مبانی مختلفی وجود دارد:برخی هم چون مرحوم « بروجردی » و « خویی » معتقدند استعمال لفظ در لفظ از باب استعمال نیست. برخی دیگر مانند مرحوم « آخوند خراسانی »، استعمال لفظ در شخص را از باب استعمال نمی دانند؛ برخلاف سه نوع دیگر که آن ها را از باب استعمال می دانند.
wikifeqh: استعمال_لفظ_در_لفظ