استعاذه
/~este~Aze/
لغت نامه دهخدا
- استعاذه کردن ؛ اعتصام به. ملتجی شدن. پناه بردن به.
فرهنگ فارسی
( مصدر ) پناه خواستن پناه گرفتن پناه بردن .
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
۲. پناه خواستن، پناه جستن.
۳. گفتنِ «اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم».
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] پناه بردن به خدا را استعاذه گویند.
استعاذه مصدر باب استفعال و از ریشه «ع ـ و ـ ذ» به معنای پناه بردن، درخواست کمک
مفردات، ص ۳۵۲، «عوذ».
استعاذه در اصطلاح قاریان به زبان آوردن عبارتهایی مانند «أعوذُ باللّهِ من الشّیطنِ الرَّجیم» است.
الموسوعة الذهبیه، ج ۴، ص ۲۶۴.
استعاذه در قرآن:
مشتقات استعاذه و واژه ها یا عبارتهای مرتبط با آن در قرآن به سه شکل آمده است:
← در معنای پناه بردن به خدا
...
استعاذه مصدر باب استفعال و از ریشه «ع ـ و ـ ذ» به معنای پناه بردن، درخواست کمک
مفردات، ص ۳۵۲، «عوذ».
استعاذه در اصطلاح قاریان به زبان آوردن عبارتهایی مانند «أعوذُ باللّهِ من الشّیطنِ الرَّجیم» است.
الموسوعة الذهبیه، ج ۴، ص ۲۶۴.
استعاذه در قرآن:
مشتقات استعاذه و واژه ها یا عبارتهای مرتبط با آن در قرآن به سه شکل آمده است:
← در معنای پناه بردن به خدا
...
wikifeqh: إستعاذه
[ویکی شیعه] اِسْتِعاذه، تعبیری قرآنی، به معنای پناه بردن به خداوند از هر نوع شر، بدی و وسوسه های شیطانی. خواندن آن با الفاظ خاص و ترکیب ویژه، پیش از قرائت قرآن و نیز پیش از سوره حمد در نماز مستحب است. سوره های ناس، فلق و توحید به نام سه سوره معوّذه معروفند. این امر بر دو نوع باطل و صحیح است. استعاذه باطل، پناه بردن به جن و شیاطین و موجودات آسمانی و کمک خواستن از آنهاست و استعاذه حقیقی، کمک خواستن از خداوند است. موارد زیادی از تعویذ و پناه بردن به خدا از سوی پیامبران و اولیای الهی در متون دینی یاد شده است. در احادیث، استعاذه جهت در امان ماندن از وسوسه های شیطان، دشمنی بدکاران، آسیب حیوانات گزنده و موذی و فقر و دست تنگی سفارش شده است.
استعاذه مصدر باب استفعال از ریشه « ع و ذ » به معنی پناه بردن به غیر (چه یک شیء باشد، شخص یا مکان) است.
واژه عوذ و مفهوم آن، سابقه ای دیرین در زبان های سامی، داشته است؛ چنانکه در زبان عبری باستان، عوذ به معنی پناه گرفتن به کار می رفته است. در میان عرب پیش از اسلام و نیز در صدر اسلام نامهای اشخاصی چون عَوذ، مُعَوَّذ و مُعاذ رواج داشته که همگی برگرفته از این ماده است.
استعاذه مصدر باب استفعال از ریشه « ع و ذ » به معنی پناه بردن به غیر (چه یک شیء باشد، شخص یا مکان) است.
واژه عوذ و مفهوم آن، سابقه ای دیرین در زبان های سامی، داشته است؛ چنانکه در زبان عبری باستان، عوذ به معنی پناه گرفتن به کار می رفته است. در میان عرب پیش از اسلام و نیز در صدر اسلام نامهای اشخاصی چون عَوذ، مُعَوَّذ و مُعاذ رواج داشته که همگی برگرفته از این ماده است.
wikishia: استعاذه
[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از دائرة المعارف قرآن کریم است
استعاذه مصدر باب استفعال و از ریشه «ع ـ و ـ ذ» به معنای پناه بردن، درخواست کمک و چنگ زدن (اعتصام) آمده است. «عُوذه» از همین ریشه به چیزی گفته می شود که به وسیله آن از چیزی پناه برده شود.
مفسران بر حسب کاربرد این واژه و مشتقاتش، تعابیر چندی را در توضیح آن ذکر کرده اند؛ مانند: اعتصام به خدا برای درخواست نجات، خضوع و خاکساری برای خدا جهت کسب توفیق و رها نشدن به حال خود، اتصال به حضرت حق برای حفظ از شرّ هر اهل شرّی، پناه بردن به خدا و توجه به او، درخواست دفع شرّ به وسیله شخص پایین تر از بالاتر با خضوع و فروتنی، حرز گرفتن و خود را در حیازت چیزی برای حفظ از بدی قرار دادن. برخی نیز استعاذه را لطفی دانسته اند که جلو تأثیر وسوسه های شیطان را می گیرد.
استعاذه در اصطلاح قاریان به زبان آوردن عبارت هایی مانند «أعوذُ باللّهِ من الشّیطنِ الرَّجیم» است. در آیه ای به استعاذه هنگام تلاوت قرآن امر شده است: «فَاِذا قَرَأتَ القُرءانَ فَاستَعِذ بِاللّه» (سوره نحل/16،98) درباره وجوب یا استحباب استعاذه و وقت آن که پیش از تلاوت است یا پس از تلاوت نیز در بلند یا آهسته گفتن استعاذه، بین مفسران اختلاف است.( => تلاوت)
فقها نیز استعاذه را در رکعت اول نماز، قبل از خواندن حمد مستحب دانسته اند. گفته شده: قاری قرآن، هنگام اشتغال به تلاوت باید حالت استعاذه داشته باشد و گفتن الفاظی خاص سبب ایجاد این حالت در نفس قاری می شود؛ نه این که خود آن استعاذه باشد، مگر مجازاً به آن استعاذه گفته شود.
مشتقات استعاذه و واژه ها یا عبارتهای مرتبط با آن در قرآن به سه شکل آمده است:
مانند: «أعوذ» (سوره بقره/2،67؛ سوره هود/11، 47؛ سوره مریم/19،18؛ سوره مؤمنون/23،97؛ سوره فلق/113،1؛ سوره ناس/114،1)، «استعذ» (سوره اعراف/7،200؛ سوره نحل/16،98؛ سوره غافر/40،56؛ سوره فصلت/41،36)، «أعیذ» (سوره آل عمران/3،36)، «عذت» (سوره غافر/40،27؛ سوره دخان/44،20)، «معاذ» (سوره یوسف/12،23، 79)، «تذکّر» (سوره اعراف/7،201)، «ملجأ» (سوره توبه/9،118)، «ملتحد» (سوره کهف/18،27)، «موئل» (سوره کهف/18،58) و «توکل». (سوره نحل/16،99)
مانند: «أوی» (سوره کهف/18،10) و «فأووا». (سوره کهف/18،16)
استعاذه مصدر باب استفعال و از ریشه «ع ـ و ـ ذ» به معنای پناه بردن، درخواست کمک و چنگ زدن (اعتصام) آمده است. «عُوذه» از همین ریشه به چیزی گفته می شود که به وسیله آن از چیزی پناه برده شود.
مفسران بر حسب کاربرد این واژه و مشتقاتش، تعابیر چندی را در توضیح آن ذکر کرده اند؛ مانند: اعتصام به خدا برای درخواست نجات، خضوع و خاکساری برای خدا جهت کسب توفیق و رها نشدن به حال خود، اتصال به حضرت حق برای حفظ از شرّ هر اهل شرّی، پناه بردن به خدا و توجه به او، درخواست دفع شرّ به وسیله شخص پایین تر از بالاتر با خضوع و فروتنی، حرز گرفتن و خود را در حیازت چیزی برای حفظ از بدی قرار دادن. برخی نیز استعاذه را لطفی دانسته اند که جلو تأثیر وسوسه های شیطان را می گیرد.
استعاذه در اصطلاح قاریان به زبان آوردن عبارت هایی مانند «أعوذُ باللّهِ من الشّیطنِ الرَّجیم» است. در آیه ای به استعاذه هنگام تلاوت قرآن امر شده است: «فَاِذا قَرَأتَ القُرءانَ فَاستَعِذ بِاللّه» (سوره نحل/16،98) درباره وجوب یا استحباب استعاذه و وقت آن که پیش از تلاوت است یا پس از تلاوت نیز در بلند یا آهسته گفتن استعاذه، بین مفسران اختلاف است.( => تلاوت)
فقها نیز استعاذه را در رکعت اول نماز، قبل از خواندن حمد مستحب دانسته اند. گفته شده: قاری قرآن، هنگام اشتغال به تلاوت باید حالت استعاذه داشته باشد و گفتن الفاظی خاص سبب ایجاد این حالت در نفس قاری می شود؛ نه این که خود آن استعاذه باشد، مگر مجازاً به آن استعاذه گفته شود.
مشتقات استعاذه و واژه ها یا عبارتهای مرتبط با آن در قرآن به سه شکل آمده است:
مانند: «أعوذ» (سوره بقره/2،67؛ سوره هود/11، 47؛ سوره مریم/19،18؛ سوره مؤمنون/23،97؛ سوره فلق/113،1؛ سوره ناس/114،1)، «استعذ» (سوره اعراف/7،200؛ سوره نحل/16،98؛ سوره غافر/40،56؛ سوره فصلت/41،36)، «أعیذ» (سوره آل عمران/3،36)، «عذت» (سوره غافر/40،27؛ سوره دخان/44،20)، «معاذ» (سوره یوسف/12،23، 79)، «تذکّر» (سوره اعراف/7،201)، «ملجأ» (سوره توبه/9،118)، «ملتحد» (سوره کهف/18،27)، «موئل» (سوره کهف/18،58) و «توکل». (سوره نحل/16،99)
مانند: «أوی» (سوره کهف/18،10) و «فأووا». (سوره کهف/18،16)
wikiahlb: اِستعاذه
[ویکی اهل البیت] اِستعاذه. این صفحه مدخلی از دائرة المعارف قرآن کریم است
استعاذه مصدر باب استفعال و از ریشه «ع ـ و ـ ذ» به معنای پناه بردن، درخواست کمک و چنگ زدن (اعتصام) آمده است. «عُوذه» از همین ریشه به چیزی گفته می شود که به وسیله آن از چیزی پناه برده شود.
مفسران بر حسب کاربرد این واژه و مشتقاتش، تعابیر چندی را در توضیح آن ذکر کرده اند؛ مانند: اعتصام به خدا برای درخواست نجات، خضوع و خاکساری برای خدا جهت کسب توفیق و رها نشدن به حال خود، اتصال به حضرت حق برای حفظ از شرّ هر اهل شرّی، پناه بردن به خدا و توجه به او، درخواست دفع شرّ به وسیله شخص پایین تر از بالاتر با خضوع و فروتنی، حرز گرفتن و خود را در حیازت چیزی برای حفظ از بدی قرار دادن. برخی نیز استعاذه را لطفی دانسته اند که جلو تأثیر وسوسه های شیطان را می گیرد.
استعاذه در اصطلاح قاریان به زبان آوردن عبارت هایی مانند «أعوذُ باللّهِ من الشّیطنِ الرَّجیم» است. در آیه ای به استعاذه هنگام تلاوت قرآن امر شده است: «فَاِذا قَرَأتَ القُرءانَ فَاستَعِذ بِاللّه» (سوره نحل/16،98) درباره وجوب یا استحباب استعاذه و وقت آن که پیش از تلاوت است یا پس از تلاوت نیز در بلند یا آهسته گفتن استعاذه، بین مفسران اختلاف است.( => تلاوت)
فقها نیز استعاذه را در رکعت اول نماز، قبل از خواندن حمد مستحب دانسته اند. گفته شده: قاری قرآن، هنگام اشتغال به تلاوت باید حالت استعاذه داشته باشد و گفتن الفاظی خاص سبب ایجاد این حالت در نفس قاری می شود؛ نه این که خود آن استعاذه باشد، مگر مجازاً به آن استعاذه گفته شود.
مشتقات استعاذه و واژه ها یا عبارتهای مرتبط با آن در قرآن به سه شکل آمده است:
استعاذه مصدر باب استفعال و از ریشه «ع ـ و ـ ذ» به معنای پناه بردن، درخواست کمک و چنگ زدن (اعتصام) آمده است. «عُوذه» از همین ریشه به چیزی گفته می شود که به وسیله آن از چیزی پناه برده شود.
مفسران بر حسب کاربرد این واژه و مشتقاتش، تعابیر چندی را در توضیح آن ذکر کرده اند؛ مانند: اعتصام به خدا برای درخواست نجات، خضوع و خاکساری برای خدا جهت کسب توفیق و رها نشدن به حال خود، اتصال به حضرت حق برای حفظ از شرّ هر اهل شرّی، پناه بردن به خدا و توجه به او، درخواست دفع شرّ به وسیله شخص پایین تر از بالاتر با خضوع و فروتنی، حرز گرفتن و خود را در حیازت چیزی برای حفظ از بدی قرار دادن. برخی نیز استعاذه را لطفی دانسته اند که جلو تأثیر وسوسه های شیطان را می گیرد.
استعاذه در اصطلاح قاریان به زبان آوردن عبارت هایی مانند «أعوذُ باللّهِ من الشّیطنِ الرَّجیم» است. در آیه ای به استعاذه هنگام تلاوت قرآن امر شده است: «فَاِذا قَرَأتَ القُرءانَ فَاستَعِذ بِاللّه» (سوره نحل/16،98) درباره وجوب یا استحباب استعاذه و وقت آن که پیش از تلاوت است یا پس از تلاوت نیز در بلند یا آهسته گفتن استعاذه، بین مفسران اختلاف است.( => تلاوت)
فقها نیز استعاذه را در رکعت اول نماز، قبل از خواندن حمد مستحب دانسته اند. گفته شده: قاری قرآن، هنگام اشتغال به تلاوت باید حالت استعاذه داشته باشد و گفتن الفاظی خاص سبب ایجاد این حالت در نفس قاری می شود؛ نه این که خود آن استعاذه باشد، مگر مجازاً به آن استعاذه گفته شود.
مشتقات استعاذه و واژه ها یا عبارتهای مرتبط با آن در قرآن به سه شکل آمده است:
[ویکی نور] استعاذه (پناهندگی به خدا). «استعاذه»، اثر آیت الله دستغیب، حاوی مطالبی زیبا و اثرگذار پیرامون پناهندگی به خدا از شر شیطان و شرایط و ارکان آن می باشد که به زبان فارسی و قبل از سال 1360ش، نوشته شده است.
قلم شیوا و بیان ساده آیت الله دستغیب و عمل ایشان به اندوخته های خود، باعث تأثیرگذاری مطالب و اهمیت کتاب شده است.
کتاب، با مقدمه سید محمد هاشم دستغیب آغاز و مطالب، در سی جلسه مطرح شده است.
مباحث، محصول جلسات سخنرانی آیت الله دستغیب بوده و چون از نوار پیاده شده است، به زبان محاوره ای و گفتاری است.
ایشان، با احاطه بر آیات و اخبار و برداشت های جالب و صحیحی که از روایات اهل بیت(ع) داشته، به خوبی توانسته است استعاذه، معنا، اهمیت و ارکان پنج گانه آن از تقوا، تذکر، توکل، اخلاص و تضرع را روشن نماید و با داستان های زیبا، آیات و اخبار را بیان نموده و حقایق را با زبانی ساده و بیانی بسیار رسا که برای همه فهم ها قابل درک باشد، تذکر داده است.
قلم شیوا و بیان ساده آیت الله دستغیب و عمل ایشان به اندوخته های خود، باعث تأثیرگذاری مطالب و اهمیت کتاب شده است.
کتاب، با مقدمه سید محمد هاشم دستغیب آغاز و مطالب، در سی جلسه مطرح شده است.
مباحث، محصول جلسات سخنرانی آیت الله دستغیب بوده و چون از نوار پیاده شده است، به زبان محاوره ای و گفتاری است.
ایشان، با احاطه بر آیات و اخبار و برداشت های جالب و صحیحی که از روایات اهل بیت(ع) داشته، به خوبی توانسته است استعاذه، معنا، اهمیت و ارکان پنج گانه آن از تقوا، تذکر، توکل، اخلاص و تضرع را روشن نماید و با داستان های زیبا، آیات و اخبار را بیان نموده و حقایق را با زبانی ساده و بیانی بسیار رسا که برای همه فهم ها قابل درک باشد، تذکر داده است.
wikinoor: استعاذه_(پناهندگی_به_خدا)
[ویکی فقه] استعاذه (قرآن). استعاذه به معنای پناه بردن به خدا است.
استعاذه، از ریشه عوذ به معنای پناه بردن به غیر، از هرگونه شر و بدی و درخواست کمک و چنگ زدن آمده است.
مشتقات استعاذه
در این مدخل از مشتقات «عوذ» و عبارت های «لا ملجا من الله الا الیه» (پناهگاهی از خدا جز بسوی او نیست ) و «لن تجد من دونه ملتحدا» (هرگز پناهگاهی جز او نمی یابی) استفاده شده است.
اهم عناوین
استعاذه به خدااستعاذه مریماستعاذه محمد صلی الله علیه و آله وسلّماستعاذه موسی علیه السّلاماستعاذه نوح علیه السّلام .
استعاذه، از ریشه عوذ به معنای پناه بردن به غیر، از هرگونه شر و بدی و درخواست کمک و چنگ زدن آمده است.
مشتقات استعاذه
در این مدخل از مشتقات «عوذ» و عبارت های «لا ملجا من الله الا الیه» (پناهگاهی از خدا جز بسوی او نیست ) و «لن تجد من دونه ملتحدا» (هرگز پناهگاهی جز او نمی یابی) استفاده شده است.
اهم عناوین
استعاذه به خدااستعاذه مریماستعاذه محمد صلی الله علیه و آله وسلّماستعاذه موسی علیه السّلاماستعاذه نوح علیه السّلام .
wikifeqh: استعاذه_(قرآن)
دانشنامه آزاد فارسی
اِستِعاذه
(در لغت به معنای پناه گرفتن و پناه بردن) در اصطلاح، گفتن «اعوذ بالله من الشیطان الرجیم». در قرآن بارها به استعاذه از شیطان و شر او به خداوند توصیه شده است (اعراف، ۲۰۰؛ غافر، ۵۶؛ فصلت، ۳۶). استعاذه قبل از بسمله از آداب قرائت قرآن است و استحباب، و به عقیدۀ برخی حتی وجوب آن، در آغاز قرائت قرآن، از آیۀ ۹۸ سورۀ نحل فهمیده می شود. اگر قاری در حین قرائت قرآن مجبور به توقف و مکث کوتاه شود لازم نیست مجدداً استعاذه بگوید. برای قرائت سورۀ توبه، گفتن استعاذه تأکید شده است، زیرا که این سوره (تنها سوره ای که در آغاز آن بسمله نیست) حاکی از برائت از مشرکین است. برخی از فقها حتی استعاذه را قبل از بسمله در آغاز نماز واجب یا مستحب می دانند.
(در لغت به معنای پناه گرفتن و پناه بردن) در اصطلاح، گفتن «اعوذ بالله من الشیطان الرجیم». در قرآن بارها به استعاذه از شیطان و شر او به خداوند توصیه شده است (اعراف، ۲۰۰؛ غافر، ۵۶؛ فصلت، ۳۶). استعاذه قبل از بسمله از آداب قرائت قرآن است و استحباب، و به عقیدۀ برخی حتی وجوب آن، در آغاز قرائت قرآن، از آیۀ ۹۸ سورۀ نحل فهمیده می شود. اگر قاری در حین قرائت قرآن مجبور به توقف و مکث کوتاه شود لازم نیست مجدداً استعاذه بگوید. برای قرائت سورۀ توبه، گفتن استعاذه تأکید شده است، زیرا که این سوره (تنها سوره ای که در آغاز آن بسمله نیست) حاکی از برائت از مشرکین است. برخی از فقها حتی استعاذه را قبل از بسمله در آغاز نماز واجب یا مستحب می دانند.
wikijoo: استعاذه
پیشنهاد کاربران
هو
پناه بردن به پروردگار یکتا.
پناه بردن به پروردگار یکتا.