استصحاب در قران

[ویکی فقه] استصحاب در قرآن. اِستصحاب، از ادلّه احکام یا از اصول عملی فقهی و به معنای حکم به بقای آنچه در زمان سابق ثابت بوده است.
استصحاب از ماده «ص ح ب» و در لغت به معنای به همراهی طلبیدن و چیزی را همراه خود قرار دادن است.
اقوال حجیت استصحاب
استصحاب در علم اصول اصطلاح است؛ ولی با توجه به این که اصولیان در ملاک حجیت استصحاب بر سه نظرند آن را سه گونه تعریف کرده اند
← تعریف شیخ انصاری
اهل سنت گرچه به مبانی استصحاب کمتر پرداخته اند؛ ولی در کلمات آنان نیز دو گونه تعریف یافت می شود، تعابیر برخی از آن ها با اصل عملی بودن سازگار است؛ مانند این تعریف: حکم به ثبوت یا نفی امری در زمان حاضر یا مستقبل به سبب ثبوت یا عدم آن در زمان گذشته، در صورتی که دلیلی بر تغییر وضعیت سابق در کار نباشد. تعابیر برخی دیگر از آنان با حجیّت استصحاب از باب ظن سازگاری دارد؛ مانند این تعبیر که آنچه ثابت بوده و از بین رفتن آن ظاهر نشده است گمان به بقای آن پیدا می شود.
ارکان استصحاب
...