استریم لاین مدرن

استریم لاین مدرن ( به انگلیسی: Streamline Moderne ) یا مُنحنی سازی نوین، سبکی بین المللی در معماری و طراحی منبعث از آرت دکو است که در دههٔ ۱۹۳۰ میلادی ظهور کرد. با الهام از طراحی آیرودینامیکی در آن بر فرم های منحنی و انحناهایی که حداقل مقاومت در برابر جریان سیال نشان می دهند و همین طور استفاده از خطوط افقی کشیده و گاهی عناصر دریایی تأکید می شود.
در طراحی صنعتی، از آن در طراحیِ لوکوموتیو، تلفن، توستر، اتوبوس، لوازم خانگی و سایر دستگاه ها استفاده می شد تا حس شیک بودن و مدرنیته را القا کند. [ ۱]
در فرانسه، آن را استیل پکِبو ( Style Paquebot ) یا «سبک اقیانوس پیما» که تحت تأثیر طراحی کشتیِ اقیانوس پیمای تجملیِ اس اس نورماندی ( SS Normandie ) ، می نامیدند.
با پیشرفت رکودِ بزرگ اقتصادی جهان در دههٔ ۱۹۳۰ میلادی، آمریکایی ها جنبهٔ جدیدی از آرت دکو را دیدند یعنی منحنی سازی ( Streamlining ) ، مفهومی که برای اولین بار توسط طراحان صنعتی که تزئینات طراحیِ آرت دکو را بواسطهٔ توسعهٔ علمی، به نفعِ مفهوم خط خالصِ آیرودینامیکی، حرکت و سرعت حذف کردند. فُرم های استوانه ای شکل و پنجره های افقی بلند در معماری نیز ممکن است تحت تأثیر ساختارگرایی ( Constructivism ) و هنرمندانِ عینیت نو ( New Objectivity ) که مرتبط به دویتچر ورک بوند ( Deutscher Werkbund ) است، قرار گرفته باشند.
نمونه ای از این سبک عبارت است از بازسازی گوشهٔ ساختمان اداری موسه هاوس ( Mossehaus ) برلین در سال ۱۹۲۳ میلادی توسط اریش مندلسون ( Erich Mendelsohn ) و طراحی داخلیِ ریچارد نویترا ( Richard Neutra ) .
استریم لاین مدرن گاهی بازتابی از دوران سختِ اقتصادی بود؛ زوایای تیز با منحنی های سادهٔ آیرودینامیکی و تزئینات با بتنِ هموار و شیشه جایگزین می شدند.
این سبک اولین سبکی بود که نور الکتریکی را در ساختارِ معماری گنجاند. در اتاق ناهارخوریِ درجه یکِ کشتی اس اس نورماندی که در سال های ۱۹۳۵–۱۹۳۳ میلادی تعبیه شده بود، دوازده ستون بلند از شیشهٔ لالیک ( Lalique ) و ۳۸ ستون منور، داخل اتاق را روشن می کردند. سرسرای هتل سترَند پالاس ( Strand Palace ) ( ۱۹۳۰ ) ، که در طول سال ۱۹۶۹ میلادی توسط موزهٔ ویکتوریا و آلبرت از تخریب محافظت شد، یکی از اولین استفاده ها از شیشه های معماری با نور داخلی بود و اتفاقاً اولین فضای داخلی مدرن بود که در یک موزه حفظ شد.