استدی کم ( به انگلیسی: Steadicam ) وسیله ای است که برای تثبیت تصویر و حذف حرکات ناخواسته دوربین های فیلم برداری مورد استفاده قرار می گیرد. حذف لرزش دوربین در این وسیله به صورت مکانیکی صورت می گیرد و حرکت دوربین از حرکت فیلم بردار، مستقل می شود. با استفاده از استدی کم می توان هنگام حرکت سریع حتی روی سطوح ناهموار، تصاویر بسیار نرم و بدون لرزشی ثبت کرد. استدی کم با توجه به نوع دوربین و محیطی که از آن استفاده می شود می تواند شکل های گوناگونی داشته باشد. [ ۱] گرت براون، فیلم بردار آمریکایی، این وسیله را در سال ۱۹۷۵ اختراع کرده است. از زمان اختراع تاکنون استدی کم نقش پررنگی در فیلم سازی و دنیای ورزش داشته است.
گرت براون که در فیلادلفیا به ساخت فیلم و تبلیغات مشغول بود، به دلیل این که از کار کردن با دالی و دوربین های بزرگ و حجیم خسته شده بود به دنبال راهی می گشت تا بتواند آزادانه همراه با دوربین حرکت کرده و در عین حال تصاویر نرم و بدون لرزشی را ثبت کند. [ ۲] او دوربین را به یک لوله با میله ای به شکل t متصل کرد؛ با این کار می توانست مرکز ثقل وسیله را در اختیار داشته باشد. سال ۱۹۷۳ این وسیله ی میله ای شکل به مینی کرینی به شکل متوازی الأضلاع تبدیل شد. گرت برای دیدن صحنه، یک منظره یاب اپتیکی فیبری را از دوربین به چشم خود وصل کرد. این ابزار وزن زیادی داشت بنابراین گرت براون سیستم پشتیبانی اختراع کرد که از یک ریسمان کشسان به طول تقریبی ۳ متر و چند قرقره درست شده بود. در نهایت ت‍ـثبی‍ــت - کننده ی براون ( Brown Stabilizer ) یا همان استدی کم امروزی اختراع شد. [ ۳]
گرت براون «۳۰ نمای غیرممکن» را به عنوان یک حلقه فیلم کوتاه ایجاد کرد؛ او به این دلیل نام آن را غیرممکن گذاشت چون صحنه های گرفته شده در آن با تکنولوژی هالیوود قابل دست یابی نبود. این فیلم کوتاه اولین استفاده ی سینمایی از استدی کم بود که در آن از شنای یکی از دوستان خود داخل استخر و دویدن همسرش در یک پارک و موزه ی هنر فیلادلفیا تصویربرداری کرده بود. او این قطعه فیلم ها را به EdDiGiulio ( شرکت محصولات سینما ) نشان داد. [ ۲] [ ۴] یک سال بعد، استدی کم برای اولین بار در یک فیلم سینمایی مورد استفاده قرار گرفت؛ فیلم در راه افتخار که هسکل وکسلر، مدیر فیلم برداری آن جایزه ی اسکار بهترین فیلم برداری را به دست آورد. مدت کوتاهی بعد از این فیلم، استدی کم در فیلم های ماراتن من و راکی مورد استفاده قرار گرفت. [ ۳] به اشتباه تصور می شود که راکی نخستین فیلمی است که در آن از استدی کم استفاده شده است در حالی که این فیلم بعد از در راه افتخار و ماراتن من، سومین فیلم استفاده کننده از این وسیله است. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگرت براون که در فیلادلفیا به ساخت فیلم و تبلیغات مشغول بود، به دلیل این که از کار کردن با دالی و دوربین های بزرگ و حجیم خسته شده بود به دنبال راهی می گشت تا بتواند آزادانه همراه با دوربین حرکت کرده و در عین حال تصاویر نرم و بدون لرزشی را ثبت کند. [ ۲] او دوربین را به یک لوله با میله ای به شکل t متصل کرد؛ با این کار می توانست مرکز ثقل وسیله را در اختیار داشته باشد. سال ۱۹۷۳ این وسیله ی میله ای شکل به مینی کرینی به شکل متوازی الأضلاع تبدیل شد. گرت برای دیدن صحنه، یک منظره یاب اپتیکی فیبری را از دوربین به چشم خود وصل کرد. این ابزار وزن زیادی داشت بنابراین گرت براون سیستم پشتیبانی اختراع کرد که از یک ریسمان کشسان به طول تقریبی ۳ متر و چند قرقره درست شده بود. در نهایت ت‍ـثبی‍ــت - کننده ی براون ( Brown Stabilizer ) یا همان استدی کم امروزی اختراع شد. [ ۳]
گرت براون «۳۰ نمای غیرممکن» را به عنوان یک حلقه فیلم کوتاه ایجاد کرد؛ او به این دلیل نام آن را غیرممکن گذاشت چون صحنه های گرفته شده در آن با تکنولوژی هالیوود قابل دست یابی نبود. این فیلم کوتاه اولین استفاده ی سینمایی از استدی کم بود که در آن از شنای یکی از دوستان خود داخل استخر و دویدن همسرش در یک پارک و موزه ی هنر فیلادلفیا تصویربرداری کرده بود. او این قطعه فیلم ها را به EdDiGiulio ( شرکت محصولات سینما ) نشان داد. [ ۲] [ ۴] یک سال بعد، استدی کم برای اولین بار در یک فیلم سینمایی مورد استفاده قرار گرفت؛ فیلم در راه افتخار که هسکل وکسلر، مدیر فیلم برداری آن جایزه ی اسکار بهترین فیلم برداری را به دست آورد. مدت کوتاهی بعد از این فیلم، استدی کم در فیلم های ماراتن من و راکی مورد استفاده قرار گرفت. [ ۳] به اشتباه تصور می شود که راکی نخستین فیلمی است که در آن از استدی کم استفاده شده است در حالی که این فیلم بعد از در راه افتخار و ماراتن من، سومین فیلم استفاده کننده از این وسیله است. [ ۵]
wiki: استدی کم