استدلال مباشری

[ویکی فقه] استدلال مباشری یکی از اصطلاحات به کار رفته در علم منطق بوده و به معنای استدلال بر مطلوب به کمک قضیه واحد است.
اثبات قضیه مطلوب از دو راه امکان پذیر است:۱. استدلال مباشری؛۲. استدلال غیر مباشری.
تعریف استدلال مباشری
استدلال مباشری، استدلالی است که فقط یک قضیه در اثبات مطلوب دخالت داشته باشد؛ مانند:استدلال به نقیض، استدلال به عکس و استدلال به نقض.در این نوع استدلال، ذهن از قضیه اصل به قضیه دیگری منتقل می شود که به واسطه عکس، نقیض یا نقض آن به دست می آید؛ به این معنا که در استدلال به نقیض از صدق یک قضیه به کذب نقیض آن و برعکس استدلال می شود و در استدلال به عکس و به نقض، از صدق قضیه اصل بر صدق عکس و نقض آن و نیز از کذب عکس و نقض، برکذب اصل استدلال می شود.
تعریف استدلال غیرمباشری
استدلال غیرمباشری در این تعریف، نوعی از استدلال است که از ترکیب دو قضیه معلوم یا بیشتر بر مطلوب استدلال شود؛ چه به صورت برهان مستقیم وچه برهان خلف؛ و شامل استدلال قیاسی، تمثیلی، استقرائی و برهان خلف است.
تعریفی دیگر
...