استثناگرایی آمریکایی این باور است که ایالات متحده در مقایسه با سایر کشورها یا متمایز، منحصر به فرد یا نمونه است. طرفداران استدلال می کنند که ارزش ها، نظام سیاسی و توسعه تاریخی ایالات متحده در تاریخ بشر منحصر به فرد است، اغلب با این مفهوم که هم مقدر است و هم حق دارد نقشی متمایز و مثبت در صحنه جهانی ایفا کند.
... [مشاهده متن کامل]
این در مشاهدات و نوشته های دانشمند سیاسی و مورخ فرانسوی الکسیس دو توکویل، به ویژه در مقایسه ایالات متحده با بریتانیای کبیر و زادگاهش فرانسه، سرچشمه می گیرد. توکویل اولین نویسنده ای بود که پس از سفرهایش به آنجا در سال 1831 این کشور را «استثنایی» توصیف کرد. اولین استفاده مستند از اصطلاح خاص «استثناگرایی آمریکایی» توسط کمونیست های آمریکایی در مناقشات درون کمونیستی در اواخر دهه ۱۹۲۰ است.
سیمور مارتین لیپست ، دانشمند علوم سیاسی، استدلال می کند که ایالات متحده از این نظر استثنایی است که از یک رویداد انقلابی شروع شده است؛ بنابراین او منشأ استثناگرایی آمریکا را در انقلاب آمریکا دنبال می کند، که از آنجا ایالات متحده به عنوان «نخستین ملت جدید» با ایدئولوژی متمایز و مأموریت منحصربه فرد برای تغییر جهان ظهور کرد. این ایدئولوژی، که لیپست آن را آمریکایی گرایی می نامد، اما اغلب از آن با عنوان استثناگرایی آمریکایی نیز یاد می شود، مبتنی بر آزادی، برابری خواهی، فردگرایی، جمهوری خواهی، دموکراسی، و اقتصاد لسه فر است. از این اصول گاهی به طور جمعی به عنوان «استثناگرایی آمریکایی» یاد می شود. به عنوان یک اصطلاح در علوم اجتماعی، استثناگرایی آمریکایی به وضعیت ایالات متحده به عنوان یک نقطه پرت جهانی اشاره دارد. منتقدان این مفهوم ادعا می کنند که ایده استثناگرایی آمریکایی نشان می دهد که ایالات متحده بهتر از سایر کشورها است، دارای فرهنگ برتر است یا مأموریت منحصر به فردی برای تغییر سیاره و ساکنان آن دارد.
مفهوم ایالات متحده به عنوان یک جامعه استثنایی سابقه طولانی دارد، که گاهی به نویسنده فرانسوی الکسیس دو توکویل یا به ایده هایی که توسط پدران بنیانگذار ایالات متحده در طول انقلاب آمریکا مورد حمایت قرار گرفته بود، بازمی گردد. به عنوان مثال، در اوت ۱۸۶۱، تایمز لندن در بحثی از جنگ داخلی آمریکا به «استثناگرایی» اشاره کرد. با این حال، به نظر می رسد اصطلاح خاص «استثناگرایی آمریکایی» در اواخر دهه ۱۹۲۰ از کمونیست های آمریکایی سرچشمه گرفته باشد. اولین کاربرد مستندی که فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد به آن اشاره کرده است، از Daily Worker، ۲۹ ژانویه ۱۹۲۹ است: این «استثناگرایی» آمریکایی برای کل خط تاکتیکی بین الملل کمونیستی که در مورد آمریکا اعمال می شود، اعمال می شود. به نوبه خود، جوزف استالین، رهبر اتحاد جماهیر شوروی ( که احتمالاً از این استفاده قبلی آگاه بود ) در بحثی پرتنش با جی لاوستون از حزب کمونیست ایالات متحده، «بدعت استثنایی آمریکا» را محکوم کرد، پس از اینکه لاوستون استدلال های دیگر کمونیست های آمریکایی را تکرار کرد. مستقل از قوانین مارکسیستی تاریخ است «به دلیل منابع طبیعی، ظرفیت صنعتی و عدم وجود تمایزات طبقاتی سفت و سخت». این اصطلاح بعداً توسط روشنفکران به استفاده عمومی رفت. «استثناگرایی آمریکایی» پس از دهه ۱۹۳۰ به ندرت مورد استفاده قرار گرفت تا اینکه روزنامه های آمریکایی در دهه ۱۹۸۰ آن را برای توصیف منحصر به فرد بودن فرهنگی و سیاسی آمریکا رایج کردند.
... [مشاهده متن کامل]
این در مشاهدات و نوشته های دانشمند سیاسی و مورخ فرانسوی الکسیس دو توکویل، به ویژه در مقایسه ایالات متحده با بریتانیای کبیر و زادگاهش فرانسه، سرچشمه می گیرد. توکویل اولین نویسنده ای بود که پس از سفرهایش به آنجا در سال 1831 این کشور را «استثنایی» توصیف کرد. اولین استفاده مستند از اصطلاح خاص «استثناگرایی آمریکایی» توسط کمونیست های آمریکایی در مناقشات درون کمونیستی در اواخر دهه ۱۹۲۰ است.
سیمور مارتین لیپست ، دانشمند علوم سیاسی، استدلال می کند که ایالات متحده از این نظر استثنایی است که از یک رویداد انقلابی شروع شده است؛ بنابراین او منشأ استثناگرایی آمریکا را در انقلاب آمریکا دنبال می کند، که از آنجا ایالات متحده به عنوان «نخستین ملت جدید» با ایدئولوژی متمایز و مأموریت منحصربه فرد برای تغییر جهان ظهور کرد. این ایدئولوژی، که لیپست آن را آمریکایی گرایی می نامد، اما اغلب از آن با عنوان استثناگرایی آمریکایی نیز یاد می شود، مبتنی بر آزادی، برابری خواهی، فردگرایی، جمهوری خواهی، دموکراسی، و اقتصاد لسه فر است. از این اصول گاهی به طور جمعی به عنوان «استثناگرایی آمریکایی» یاد می شود. به عنوان یک اصطلاح در علوم اجتماعی، استثناگرایی آمریکایی به وضعیت ایالات متحده به عنوان یک نقطه پرت جهانی اشاره دارد. منتقدان این مفهوم ادعا می کنند که ایده استثناگرایی آمریکایی نشان می دهد که ایالات متحده بهتر از سایر کشورها است، دارای فرهنگ برتر است یا مأموریت منحصر به فردی برای تغییر سیاره و ساکنان آن دارد.
مفهوم ایالات متحده به عنوان یک جامعه استثنایی سابقه طولانی دارد، که گاهی به نویسنده فرانسوی الکسیس دو توکویل یا به ایده هایی که توسط پدران بنیانگذار ایالات متحده در طول انقلاب آمریکا مورد حمایت قرار گرفته بود، بازمی گردد. به عنوان مثال، در اوت ۱۸۶۱، تایمز لندن در بحثی از جنگ داخلی آمریکا به «استثناگرایی» اشاره کرد. با این حال، به نظر می رسد اصطلاح خاص «استثناگرایی آمریکایی» در اواخر دهه ۱۹۲۰ از کمونیست های آمریکایی سرچشمه گرفته باشد. اولین کاربرد مستندی که فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد به آن اشاره کرده است، از Daily Worker، ۲۹ ژانویه ۱۹۲۹ است: این «استثناگرایی» آمریکایی برای کل خط تاکتیکی بین الملل کمونیستی که در مورد آمریکا اعمال می شود، اعمال می شود. به نوبه خود، جوزف استالین، رهبر اتحاد جماهیر شوروی ( که احتمالاً از این استفاده قبلی آگاه بود ) در بحثی پرتنش با جی لاوستون از حزب کمونیست ایالات متحده، «بدعت استثنایی آمریکا» را محکوم کرد، پس از اینکه لاوستون استدلال های دیگر کمونیست های آمریکایی را تکرار کرد. مستقل از قوانین مارکسیستی تاریخ است «به دلیل منابع طبیعی، ظرفیت صنعتی و عدم وجود تمایزات طبقاتی سفت و سخت». این اصطلاح بعداً توسط روشنفکران به استفاده عمومی رفت. «استثناگرایی آمریکایی» پس از دهه ۱۹۳۰ به ندرت مورد استفاده قرار گرفت تا اینکه روزنامه های آمریکایی در دهه ۱۹۸۰ آن را برای توصیف منحصر به فرد بودن فرهنگی و سیاسی آمریکا رایج کردند.
