استثمار

[ویکی فقه] به بهره کشی به ناحق از دیگران استثمار می گویند.
این واژه از ریشه «ث م ر» به معنای میوه و حاصل هر شیء است و در اصطلاح به بهره کشی یک طرفه و تصاحب دسترنج دیگران گفته شده ، و مرادف با « استغلال » است.
استثمار در قرآن
واژه استثمار در قرآن کریم نیامده است؛ اما از واژه های «عَبَّدْتَ» و نیز برخی آیات دیگر در ارتباط با سوء استفاده از زنان و فرزندان قابل استفاده است، افزون بر آن، مصادیق متعددی از استثمار و ابعاد گوناگون حقوقی و اخلاقی آن در آیات فراوانی از قرآن مورد توجّه قرار گرفته است.
حکم معاملات استثماری
این پدیده در قرآن از نگاهی کلی، امری ناروا و تعرضی ظالمانه و غاصبانه به شمار رفته و برخلاف فطرت انسانها و سنت الهی و سبب نابودی جامعه تلقی شده و هرگونه رابطه استثمارگرایانه، حرام و معاملات استثماری به سبب تضییع حقوق دیگران، باطل شمرده شده است.

[ویکی فقه] استثمار (قرآن). استثمار، عبارت است از بهره کشی یک طرفه و کسی را به کاری واداشتن و از دست رنج او بهره بردن.
اصل آن از ثمر به معنای میوه و انواع مال است. در این مدخل از واژه های «استحیا» و مشتقات آن، «عبدت»، و نیز عبارت هایی که مفید بهره کشی ظالمانه است، مانند: «لاتکرهوا فتیاتکم علی البغاء» «کنیزان خود را در صورتی که تمایل به پاکدامنی دارند برای اینکه متاع زندگی دنیا را بجویید به زنا وادار مکنید».
← نهی از سوءاستفاده و استثمار
«لایحل لکم ان ترثوا النساء کرها» «برای شما حلال نیست که زنان را به اکراه ارث برید» و «لتبتغوا عرض الحیوة الدنیا» «برای اینکه متاع زندگی دنیا را بجویید» استفاده شده است.