استان کانادا ( یا استان متحد کانادا یا کاناداس متحده ) مستعمره انگلیس در آمریکای شمالی از سال ۱۸۴۱ تا ۱۸۶۷ بود. شکل گیری آن منعکس کننده توصیه های ارائه شده توسط جان لمبتون، اولین ارل از دورهام، در گزارش در مورد امور آمریکای شمالی انگلیس پس از شورش های ۱۸۳۷–۱۸۳۸ است.
... [مشاهده متن کامل]
مصوبه اتحاد ۱۸۴۰، در تاریخ ۲۳ ژوئیه ۱۸۴۰ توسط تصویب پارلمان بریتانیا و اعلام شده توسط تاج در ۱۰ فوریه سال ۱۸۴۱، مستعمرات با هم ادغام شدند کانادا بالا و پایین کانادا با از میان بردن پارلمان جداگانه خود را و جایگزین کردن آنها با یک یک تک با دو مجلس، یک مجلس قانونگذاری به عنوان اتاق بالا و مجلس قانونگذاری به عنوان اتاق پایین. پس از شورش های ۱۸۳۷–۱۸۳۸، اتحاد دو کانادا توسط دو عامل صورت گرفت. اولاً، کانادای علیا در حال ورشکستگی بود زیرا از درآمد مالیاتی پایداری برخوردار نبود و برای تأمین هزینه های حمل و نقل داخلی خود به منابع پرجمعیت تر کانادای پایین نیاز داشت. ثانیاً، وحدت تلاش برای باتلاق دادن رای فرانسه با دادن تعداد مساوی پارلمان به هر یک از استانهای سابق بود، با وجود جمعیت بیشتر کانادای سفلی.
اگرچه گزارش دورهام خواستار اتحادیه کانادا و دولت مسئول بود ( دولتی که در برابر یک قانونگذار محلی مستقل پاسخگو باشد ) ، اما تنها اولین توصیه از دو توصیه در سال ۱۸۴۱ اجرا شد. برای هفت سال اول، دولت توسط یک استاندار منصوب هدایت می شد که فقط در برابر تاج انگلیس و وزرای ملکه پاسخگو بود. دولت مسئول تا دومین وزارت لافونتین - بالدوین در سال ۱۸۴۹ به دست نیامد، زمانی که فرماندار ژنرال جیمز بروس، ۸ مین ارل الگین، با درخواست تشکیل کابینه بر اساس بزرگترین حزب در مجلس قانونگذاری موافقت کرد و نخست وزیر را عملاً به عنوان نخست وزیر معرفی کرد. رئیس دولت و کاهش استاندار کل به نقشی نمادین تر.
استان کانادا در کنفدراسیون کانادا در ۱ ژوئیه ۱۸۶۷، زمانی که به استانهای انتاریو و کبک کانادا تقسیم شد، دیگر وجود نداشت. انتاریو منطقه تحت اشغال مستعمره انگلیس در کانادای علیا قبل از ۱۸۴۱ را شامل می شد، در حالی که کبک منطقه تحت اشغال مستعمره انگلیس در کانادای سفلی قبل از ۱۸۴۱ را شامل می شد ( که لابرادور را تا سال ۱۸۰۹ شامل لابرادور به مستعمره نیوفاندلند انگلیس شامل می شد ) کانادای علیا در درجه اول انگلیسی زبان بود، در حالی که کانادای پایین در درجه اول زبان فرانسوی بود.
... [مشاهده متن کامل]
مصوبه اتحاد ۱۸۴۰، در تاریخ ۲۳ ژوئیه ۱۸۴۰ توسط تصویب پارلمان بریتانیا و اعلام شده توسط تاج در ۱۰ فوریه سال ۱۸۴۱، مستعمرات با هم ادغام شدند کانادا بالا و پایین کانادا با از میان بردن پارلمان جداگانه خود را و جایگزین کردن آنها با یک یک تک با دو مجلس، یک مجلس قانونگذاری به عنوان اتاق بالا و مجلس قانونگذاری به عنوان اتاق پایین. پس از شورش های ۱۸۳۷–۱۸۳۸، اتحاد دو کانادا توسط دو عامل صورت گرفت. اولاً، کانادای علیا در حال ورشکستگی بود زیرا از درآمد مالیاتی پایداری برخوردار نبود و برای تأمین هزینه های حمل و نقل داخلی خود به منابع پرجمعیت تر کانادای پایین نیاز داشت. ثانیاً، وحدت تلاش برای باتلاق دادن رای فرانسه با دادن تعداد مساوی پارلمان به هر یک از استانهای سابق بود، با وجود جمعیت بیشتر کانادای سفلی.
اگرچه گزارش دورهام خواستار اتحادیه کانادا و دولت مسئول بود ( دولتی که در برابر یک قانونگذار محلی مستقل پاسخگو باشد ) ، اما تنها اولین توصیه از دو توصیه در سال ۱۸۴۱ اجرا شد. برای هفت سال اول، دولت توسط یک استاندار منصوب هدایت می شد که فقط در برابر تاج انگلیس و وزرای ملکه پاسخگو بود. دولت مسئول تا دومین وزارت لافونتین - بالدوین در سال ۱۸۴۹ به دست نیامد، زمانی که فرماندار ژنرال جیمز بروس، ۸ مین ارل الگین، با درخواست تشکیل کابینه بر اساس بزرگترین حزب در مجلس قانونگذاری موافقت کرد و نخست وزیر را عملاً به عنوان نخست وزیر معرفی کرد. رئیس دولت و کاهش استاندار کل به نقشی نمادین تر.
استان کانادا در کنفدراسیون کانادا در ۱ ژوئیه ۱۸۶۷، زمانی که به استانهای انتاریو و کبک کانادا تقسیم شد، دیگر وجود نداشت. انتاریو منطقه تحت اشغال مستعمره انگلیس در کانادای علیا قبل از ۱۸۴۱ را شامل می شد، در حالی که کبک منطقه تحت اشغال مستعمره انگلیس در کانادای سفلی قبل از ۱۸۴۱ را شامل می شد ( که لابرادور را تا سال ۱۸۰۹ شامل لابرادور به مستعمره نیوفاندلند انگلیس شامل می شد ) کانادای علیا در درجه اول انگلیسی زبان بود، در حالی که کانادای پایین در درجه اول زبان فرانسوی بود.
