استان مندوسا

استان مندوسا یکی از ۲۳ استان آرژانتین، واقع در بخش مرکزی غرب آن – منطقه کویو – می باشد. این استان از شمال با استان سان خوآن، از شرق با استان سان لوئیس، از جنوب شرق با استان لا پامپا، از جنوب با استان نئوکن و از غرب با کشور شیلی هم مرز است.
• مرکز: مندوسا
• مساحت: ۱۴۸۸۲۷ کیلومتر مربع
• جمعیت: ۱۶۹۲۰۰۰ نفر ( تا ۲۰۰۵ )
• فرماندار: سلسو خاکه
پیشینهٔ استان به سده ها پیش از میلاد می رسد. شواهدی مبنی بر زیست گروهی از ساکنان در حوضه آبریز رود آتوئل متعلق به ۳۰۰ سال پیش از میلاد در دست است. این ساکنان به شکار و پرورش ذرت، کدو تنبل و حبوبات مشغول بودند.
اندکی پس از ورود اسپانیایی ها به آن منطقه و در سال ۱۵۵۱ میلادی، شهر مندوزا توسط یک نظامی اهل اسپانیا به نام پدرو دل کاستیو بنا نهاده شد. با ایجاد نایب السلطنه ها، مندوزا با تمام ۳۰ هزار ساکنانش، قسمتی از این بخش ریودلاپلاتا گردید اما در سال ۱۸۱۳ م. خود را از سایر ایالات متمایز کرد. زمین لرزهٔ سال ۱۸۶۱ شهر مندوزا را تقریباً به طور کامل نابود کرد. پس از آن تلاش هایی جهت بازسازی آن صورت گرفت. در ۱۸۸۵ م. خطوط راه آهن به استان رسید. به این ترتیب سیل کالاهایی چون شراب های مناطق مختلف به سوی بنادر بوئنوس آیرس روانه گشت.
تا سال ۱۸۱۲ م. مندوزا بخشی از استان کوردوبا بود و تا سال ۱۸۲۰ با نام استان کویو خوانده می شد. در پی توسعه صنعت شراب سازی، پیرامون سال ۱۹۰۰ مندوزا به سرعت شروع به رشد کرد و ده ها هزار مهاجر اروپایی، به ویژه از اسپانیا، در این استان ساکن شدند. در سال ۱۹۳۹ نیز دانشگاه ملی کویو تأسیس شد.
در آن زمان سیاست های پوپولیستی رئیس جمهور وقت – خوان پرون – مبنی بر مالیات بندی سنگین بر بخش کشاورزی در جهت توسعه شهری و خدمات، زمینداران استان را بر آن داشت تا حزب محافظه کار دموکراتیک را به منظور حمایت از معاون فرمانداری تشکیل دهند. در سال ۱۹۶۳ این حزب با کسب اکثریت، معاون فرمانداری وقت - فرانسیسکو گابریلی - را به جای فرمانده ارنستو اولچی ( و متحد رئیس جمهور آرتورو فروندیزی ) نشاند. سه سال بعد و در پی کودتایی علیه رئیس جمهور – آرتورو ایلیا – فرانسیسکو گابریلی از سمت خود عزل شد اما در سال ۱۹۷۰ و از سوی همان رژیم نظامی، حاکم دو فاکتوی مندوزا شد.
این بار، برخلاف عملگرایی ای که گابریلی بین سال های ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۶ از خود نشان داده بود، همگان شاهد سیاست های سرکوب گرایانه وی در راستای کسب امتیازات ویژه همانند همکاری با خرابکاران شیلیایی مخالف سالوادور آلنده بودند. سرانجام در آوریل ۱۹۷۲ و به دنبال تظاهراتی خشونت آمیز گابریلی برکنار شد.