اسبال

لغت نامه دهخدا

اسبال. [ اِ ] ( ع مص ) جاری کردن. ( غیاث ). - اسبال دمع؛ پیاپی ریختن اشک. پیاپی آمدن اشک. ( منتهی الارب ).
- اسبال سما ؛ باریدن آسمان. باریدن باران. ( منتهی الارب ).
- اسبال مطر ؛ پیاپی آمدن باران. ( منتهی الارب ).باران باریدن. ( زوزنی ).
|| اسبال زرع ؛ برآمدن خوشه کشت. ( منتهی الارب ). خوشه کشت بیرون آمدن. ( تاج المصادر بیهقی ). صاحب خوشه شدن کشت. ( منتهی الارب ). || اسبال طریق ؛ بسیار آینده و رونده شدن راه. ( منتهی الارب ). || بسیار کردن سخن بر کسی. ( زوزنی ): اسبل علیه. ( منتهی الارب ). || فروهشتن. فروگذاشتن ازار و مانند آن به تکبر. ( منتهی الارب ) ( تاج المصادر بیهقی ). فروگذاشتن جامه. ( غیاث ). فروگذاشتن ازار و آنچه بدان ماند. ( زوزنی ). || فروگذاشتن پرده و جز آن. فروریختن. || سست کردن بند ازار. ( منتهی الارب ).

اسبال. [ اَ ] ( ع اِ ) اسبال دلو؛ دهانه های دلو. ( منتهی الارب )؛ لبهای آن.

فرهنگ فارسی

۱ - ( مصدر ) باران باریدن پیاپی باریدن . ۲ - بسیار سخن بر کسی گفتن . ۳ - ( مصدر ) جاری کردن روان ساختن . ۴ - فرو گذاشتن جامه و پرده و مانند آنها.
دهانه های دلو

فرهنگ معین

( اِ ) [ ع . ] ۱ - (مص ل . ) باران باریدن . ۲ - بسیار سخن گفتن بر کسی . ۳ - (مص م . ) جاری کردن ، روان ساختن .

فرهنگ عمید

باریدن باران.

پیشنهاد کاربران

بپرس