اسب های قرون وسطی از لحاظ اندازه، ساختار و نژاد با اسب های امروزی متفاوت بوده و حدوداً به طور میانگین کوچکتر بودند. آنها همچنین نسبت به همتایان مدرن خود برای جامعه از موقعیت مرکزی تری برخوردار بودند و برای جنگ، کشاورزی و حمل و نقل ضروری بودند.
در نتیجه، انواع به خصوصی از اسب ها ایجاد شدند، بسیاری از آنها همتایی در حال حاضر ندارند. درک نژادهای اسب مدرن و سوارکاری برای هر تحلیلی از اسب قرون وسطایی امری حیاتی است، محققان همچنین باید شواهد مستند ( هم مکتوب و هم تصویری ) و باستان شناسی را در نظر بگیرند.
در قرون وسطی، اسب ها به ندرت بر اساس نژاد تفکیک می شدند، بلکه بر اساس کاربرد آنها تشخیص داده می شدند. این باعث می شد که آنها به عنوان مثال به عنوان «شارژر» ( اسب جنگی ) ، «پالفری» ( اسب سواری یا رام ) ، اسب های گاری کش یا اسب های باربر شناخته می شدند. همچنین به منشأ ( محل تولد ) آنها اشاره می شده، مانند «اسب های اسپانیایی» اما اینکه آیا این به یک نژاد یا چند نژاد اشاره داشته، نامعلوم است. یک مشکل دیگر که در هر مطالعه ای از سندها یا ادبیات قرون وسطی به وجود می آید، انعطاف زبان های قرون وسطی است، جایی که چندین کلمه ممکن است برای یک مفهوم استفاده شوند ( یا برعکس، چندین شیء به یک کلمه اشاره کنند ) . کلماتی مانند «کورسر» و «شارژر» به صورت جایگزینی استفاده می شوند ( حتی در یک سند ) و در حالی که در یک حماسه از کلمه رونسی ( نوعی اسب در قرون وسطی ) به معنی پست و ناچیز یاد شود و در دیگری مهارت و سرعت این اسب را تحسین کند.
در طی افول امپراتوری روم و قرون وسطی اولیه، بخش قابل توجهی از نژادهایی که در دوران کلاسیک توسعه یافته بود، به دلیل جفت گیری بدون کنترل از بین رفت و در قرون بعدی باید دوباره مجدداً ساخته شوند. در غرب، این امر ممکن است تا حدودی به علت وابستگی بریتانیایی ها و اسکاندیناوی ها به جنگ پیاده محور باشد، جایی که اسب ها تنها برای سواری و تعقیب استفاده می شدند. [ ۱] [ ۲]
در طول این دوره، اسب ها به ندرت بر اساس نژادهایشان در نظر گرفته می شدند، بلکه براساس نوع آن ها تعریف می شدند: با توصیف هدف یا ویژگی های جسمانی آن ها. بسیاری از تعاریف یا دقیق نبوده یا قابل تعویض بودند. قبل از حدود قرن ۱۳، تعداد کمی از شجره نامه ها ثبت می شدند؛ بنابراین، بسیاری از اصطلاحات مربوط به اسب ها در قرون وسطی به نژادها به معنای امروزی اشاره نمی کردند، بلکه به ظاهر یا هدف آن ها اشاره می کردند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر نتیجه، انواع به خصوصی از اسب ها ایجاد شدند، بسیاری از آنها همتایی در حال حاضر ندارند. درک نژادهای اسب مدرن و سوارکاری برای هر تحلیلی از اسب قرون وسطایی امری حیاتی است، محققان همچنین باید شواهد مستند ( هم مکتوب و هم تصویری ) و باستان شناسی را در نظر بگیرند.
در قرون وسطی، اسب ها به ندرت بر اساس نژاد تفکیک می شدند، بلکه بر اساس کاربرد آنها تشخیص داده می شدند. این باعث می شد که آنها به عنوان مثال به عنوان «شارژر» ( اسب جنگی ) ، «پالفری» ( اسب سواری یا رام ) ، اسب های گاری کش یا اسب های باربر شناخته می شدند. همچنین به منشأ ( محل تولد ) آنها اشاره می شده، مانند «اسب های اسپانیایی» اما اینکه آیا این به یک نژاد یا چند نژاد اشاره داشته، نامعلوم است. یک مشکل دیگر که در هر مطالعه ای از سندها یا ادبیات قرون وسطی به وجود می آید، انعطاف زبان های قرون وسطی است، جایی که چندین کلمه ممکن است برای یک مفهوم استفاده شوند ( یا برعکس، چندین شیء به یک کلمه اشاره کنند ) . کلماتی مانند «کورسر» و «شارژر» به صورت جایگزینی استفاده می شوند ( حتی در یک سند ) و در حالی که در یک حماسه از کلمه رونسی ( نوعی اسب در قرون وسطی ) به معنی پست و ناچیز یاد شود و در دیگری مهارت و سرعت این اسب را تحسین کند.
در طی افول امپراتوری روم و قرون وسطی اولیه، بخش قابل توجهی از نژادهایی که در دوران کلاسیک توسعه یافته بود، به دلیل جفت گیری بدون کنترل از بین رفت و در قرون بعدی باید دوباره مجدداً ساخته شوند. در غرب، این امر ممکن است تا حدودی به علت وابستگی بریتانیایی ها و اسکاندیناوی ها به جنگ پیاده محور باشد، جایی که اسب ها تنها برای سواری و تعقیب استفاده می شدند. [ ۱] [ ۲]
در طول این دوره، اسب ها به ندرت بر اساس نژادهایشان در نظر گرفته می شدند، بلکه براساس نوع آن ها تعریف می شدند: با توصیف هدف یا ویژگی های جسمانی آن ها. بسیاری از تعاریف یا دقیق نبوده یا قابل تعویض بودند. قبل از حدود قرن ۱۳، تعداد کمی از شجره نامه ها ثبت می شدند؛ بنابراین، بسیاری از اصطلاحات مربوط به اسب ها در قرون وسطی به نژادها به معنای امروزی اشاره نمی کردند، بلکه به ظاهر یا هدف آن ها اشاره می کردند.
wiki: اسب های قرون وسطی