اسب عربی ( به عربی: الحصان العربی ) که بعضی اوقات در ایران به آن اسب اصیل می گویند یکی از نژادهای اسب سبک در جهان و متعلق به منطقه خاورمیانه می باشد. شناسایی این نژاد به دلیل شکل سر متمایز و دم بلند آن آسان می باشد. اسب عربی گران قیمت ترین نژاد اسب جهان است و اهمیت آن به حدی پیش رفته که سازمانی بین المللی مخصوص آن با عنوان سازمان جهانی اسب عرب تشکیل شده است.
این اسب یکی از قدیمی ترین نژادها در جهان محسوب شده به طوری که کشف های باستان شناسی اصول این نژاد را به ۴۵۰۰ سال قبل برمی گرداند. اسب های عربی در منطقه خاورمیانه به وجود آمده و از آن جا از طریق بازرگانی یا جنگ ها به تمام جهان انتشار یافته اند؛ همچنین از این نژاد برای بهبود بخشیدن ویژگی های دیگر نژادها از قبیل قدرت تحمل بالا، فرمان پذیری و سرعت استفاده می شود. نژاداسب عربی در طول تاریخ به دست مردم عرب کوچ نشین پرورش و تکامل یافت تا آن جا که به طور معمول این اسب با صاحب خویش در یک چادر می زیسته است. این ارتباط نزدیک و تنگاتنگ با انسان تا به امروز در این نژاد حفظ شده است و آن را به مورد اعتمادترین نژاد اسب برای استفاده در جنگ ها مبدل کرده بود، این شیوه پرورش اسب عربی هم اکنون توسط مربیان اروپایی نیز دنبال می شود به طوری که مربی اسب با آن مانند یک دوست رفتار می کند. انضباط و فرمانبرداری این اسب سبب می شود که به صورت یکی از قویترین نژادها در مسابقات اسب دوانی درآید و این نژاد یکی از ده نژاد محبوب در بسیاری از مناطق جهان شامل ایالات متحده آمریکا، کانادا، بریتانیای کبیر، استرالیا، اروپا، آمریکای جنوبی و همچنین سرزمین اصلی آن خاورمیانه است. اهمیت این نژاد در جهان تا به آن حد پیش رفته که سازمانی بین المللی مخصوص آن با عنوان سازمان جهانی اسب عرب برای حفظ این نژاد زیبا تشکیل شده است که ایران نیز از اعضای آن می باشد.
نژادی که امروز بنام عرب شناخته می شود، کهنترین گونه اسب و تنها نژاد کاملاً خالص و اصیل می باشد که نقشی اساسی در تاریخ انسان و اسب بازی کرده است. اسب عرب در مراتع غنی در امتداد بین النهرین ( که اکنون شامل کشورهای عراق، سوریه، قسمتهایی از ایران و شبه جزیره عربستان می گردد ) رشد و تکامل یافت. اجداد اسب عرب کمی کوچکتر از اسب عرب امروزی بوده اند ولی در سایر موارد اسب عرب امروزی بسیار شبیه به اجداد باستانی خود است. جندین خصوصیت ویژه اسب عرب را ازدیگر نژادهای اسب متمایز کرده است که برجسته ترین آن ها سر اسب عرب است. ویژگی های سر در اسب عرب نیمرخ مقعر، چشمان برجسته، منخرین بزرگ، پوزه ظریف و گوش های کوچک و شکیل است. در باور عرب، در سیمای اسب اصیل مفاهیم روحانی و الهی متجلی است. پیشانی فراخ در بردارنده تقدیر الهی، دم بلند سمبلی از غرور و سربلندی و گردن قوسی شکل و یال بلند نمایانگر رشادت و دلاوری است. به درستی مشخص نیست اسب عرب در ابتدا برای کار مورد استفاده قرار گرفت یا برای سواری. اما آنچه مسلم است این نژاد حدود ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح توسط مردم مشرق زمین اهلی شد و با گذر زمان به یک ضرورت جهت تضمین بقای مردم بدوی بدل شد. اسب ها اعتبار بزرگی برای قبایل بدوی بودند. بزرگ هر قبیله می توانست تاریخ شفاهی و اصل و نسب هر خانواده از اسبان را به خوبی شجره نامه اجداد خانواده خود در عشیره شرح دهد. در اکثر نژادهای اسب، نریان ها از شان و جایگاه بالاتری نسبت به مادیان ها برخوردارند در حالی که در مورد نژاد عرب مسئله متفاوت است. بدوی ها مادیان اصیل را جزء ارزشمندترین دارایی های قبیله محسوب می کردند. مادیان ها بهترین مرکب جهت میادین رزم بودند چرا که ( بر خلاف نریان ها ) در پاسخ به نزدیک شدن اسبان دشمن شیهه نمی کشیدند و ایجاد خطر برای مردان قبیله نمی کردند. بهترین مادیان های جنگی در صحنه پیکار رشادت و قدرت خود را به نمایش می گذاشتند و بدون اینکه به زمین بخورند سنگینی بار و زخم سرنیزه ها را تحمل می کردند. یک سوارکار ماهربدوی می توانست به کمک چنین مرکبی به دشمن قبیله خود حمله کرده و با تصاحب رمه های گوسفند، شتر و بز دشمن، آن ها را به دارایی های قبیله خود بیفزاید. پیروزی در این پیکارهای محلی مستقیماً وابسته به قدرت، سرعت و چالاکی اسبان هر قبیله بود. بدوی ها با اسبان خود مسابقه نیز می دادند و برنده مسابقه بهترین اسب از قبیله مغلوب را دریافت می کرد. دریافت یک مادیان به عنوان هدیه افتخار بزرگی محسوب می شد. در مورد مادیان های اصیل خرید و فروش معمول نبود ولی در صورت معامله، مبلغ مورد معامله بین طرفین اغلب باور نکردنی بود. ارزش و جایگاهی که عرب بدوی برای مادیان قائل بود موجب شد نام و نشان هر دسته از اسبان بر اساس نام ونشان مادرانشان تعیین شود و طبیعتاً اگر مادر اسبی مادیانی خوشنام بود این محبوبیت به او نیز به ارث می رسید اسم فامیل ( تیره ) اسبان اغلب بر اساس نام قبیله یا شیخ پرورش دهنده آن ها تعیین می شد. عرب بدوی بیش از هر چیز برای خلوص نژاد اسبانش ارزش قائل بود و هر قبیله معمولاً پرورش دهنده تیره ای خاص بود[ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین اسب یکی از قدیمی ترین نژادها در جهان محسوب شده به طوری که کشف های باستان شناسی اصول این نژاد را به ۴۵۰۰ سال قبل برمی گرداند. اسب های عربی در منطقه خاورمیانه به وجود آمده و از آن جا از طریق بازرگانی یا جنگ ها به تمام جهان انتشار یافته اند؛ همچنین از این نژاد برای بهبود بخشیدن ویژگی های دیگر نژادها از قبیل قدرت تحمل بالا، فرمان پذیری و سرعت استفاده می شود. نژاداسب عربی در طول تاریخ به دست مردم عرب کوچ نشین پرورش و تکامل یافت تا آن جا که به طور معمول این اسب با صاحب خویش در یک چادر می زیسته است. این ارتباط نزدیک و تنگاتنگ با انسان تا به امروز در این نژاد حفظ شده است و آن را به مورد اعتمادترین نژاد اسب برای استفاده در جنگ ها مبدل کرده بود، این شیوه پرورش اسب عربی هم اکنون توسط مربیان اروپایی نیز دنبال می شود به طوری که مربی اسب با آن مانند یک دوست رفتار می کند. انضباط و فرمانبرداری این اسب سبب می شود که به صورت یکی از قویترین نژادها در مسابقات اسب دوانی درآید و این نژاد یکی از ده نژاد محبوب در بسیاری از مناطق جهان شامل ایالات متحده آمریکا، کانادا، بریتانیای کبیر، استرالیا، اروپا، آمریکای جنوبی و همچنین سرزمین اصلی آن خاورمیانه است. اهمیت این نژاد در جهان تا به آن حد پیش رفته که سازمانی بین المللی مخصوص آن با عنوان سازمان جهانی اسب عرب برای حفظ این نژاد زیبا تشکیل شده است که ایران نیز از اعضای آن می باشد.
نژادی که امروز بنام عرب شناخته می شود، کهنترین گونه اسب و تنها نژاد کاملاً خالص و اصیل می باشد که نقشی اساسی در تاریخ انسان و اسب بازی کرده است. اسب عرب در مراتع غنی در امتداد بین النهرین ( که اکنون شامل کشورهای عراق، سوریه، قسمتهایی از ایران و شبه جزیره عربستان می گردد ) رشد و تکامل یافت. اجداد اسب عرب کمی کوچکتر از اسب عرب امروزی بوده اند ولی در سایر موارد اسب عرب امروزی بسیار شبیه به اجداد باستانی خود است. جندین خصوصیت ویژه اسب عرب را ازدیگر نژادهای اسب متمایز کرده است که برجسته ترین آن ها سر اسب عرب است. ویژگی های سر در اسب عرب نیمرخ مقعر، چشمان برجسته، منخرین بزرگ، پوزه ظریف و گوش های کوچک و شکیل است. در باور عرب، در سیمای اسب اصیل مفاهیم روحانی و الهی متجلی است. پیشانی فراخ در بردارنده تقدیر الهی، دم بلند سمبلی از غرور و سربلندی و گردن قوسی شکل و یال بلند نمایانگر رشادت و دلاوری است. به درستی مشخص نیست اسب عرب در ابتدا برای کار مورد استفاده قرار گرفت یا برای سواری. اما آنچه مسلم است این نژاد حدود ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح توسط مردم مشرق زمین اهلی شد و با گذر زمان به یک ضرورت جهت تضمین بقای مردم بدوی بدل شد. اسب ها اعتبار بزرگی برای قبایل بدوی بودند. بزرگ هر قبیله می توانست تاریخ شفاهی و اصل و نسب هر خانواده از اسبان را به خوبی شجره نامه اجداد خانواده خود در عشیره شرح دهد. در اکثر نژادهای اسب، نریان ها از شان و جایگاه بالاتری نسبت به مادیان ها برخوردارند در حالی که در مورد نژاد عرب مسئله متفاوت است. بدوی ها مادیان اصیل را جزء ارزشمندترین دارایی های قبیله محسوب می کردند. مادیان ها بهترین مرکب جهت میادین رزم بودند چرا که ( بر خلاف نریان ها ) در پاسخ به نزدیک شدن اسبان دشمن شیهه نمی کشیدند و ایجاد خطر برای مردان قبیله نمی کردند. بهترین مادیان های جنگی در صحنه پیکار رشادت و قدرت خود را به نمایش می گذاشتند و بدون اینکه به زمین بخورند سنگینی بار و زخم سرنیزه ها را تحمل می کردند. یک سوارکار ماهربدوی می توانست به کمک چنین مرکبی به دشمن قبیله خود حمله کرده و با تصاحب رمه های گوسفند، شتر و بز دشمن، آن ها را به دارایی های قبیله خود بیفزاید. پیروزی در این پیکارهای محلی مستقیماً وابسته به قدرت، سرعت و چالاکی اسبان هر قبیله بود. بدوی ها با اسبان خود مسابقه نیز می دادند و برنده مسابقه بهترین اسب از قبیله مغلوب را دریافت می کرد. دریافت یک مادیان به عنوان هدیه افتخار بزرگی محسوب می شد. در مورد مادیان های اصیل خرید و فروش معمول نبود ولی در صورت معامله، مبلغ مورد معامله بین طرفین اغلب باور نکردنی بود. ارزش و جایگاهی که عرب بدوی برای مادیان قائل بود موجب شد نام و نشان هر دسته از اسبان بر اساس نام ونشان مادرانشان تعیین شود و طبیعتاً اگر مادر اسبی مادیانی خوشنام بود این محبوبیت به او نیز به ارث می رسید اسم فامیل ( تیره ) اسبان اغلب بر اساس نام قبیله یا شیخ پرورش دهنده آن ها تعیین می شد. عرب بدوی بیش از هر چیز برای خلوص نژاد اسبانش ارزش قائل بود و هر قبیله معمولاً پرورش دهنده تیره ای خاص بود[ ۱]
wiki: اسب عربی