اساطیر بالتیک

اساطیر بالتیک اسطوره های مردم بالتیک است که از دوران پاگانیسم پیشامسیحی تا پس از مسیحی سازی آن منطقه در فولکلور بالتیک ادامه یافت. اساطیر بالتیک از اساطیر نیاهندواروپایی سرچشمه می گیرد. منطقه بالتیک یکی از آخرین جاها در اروپا بود که مسیحی شد. روند مسیحی سازی منطقه بالتیک از سده پانزدهم میلادی حداقل تا یک سده پس از آن ادامه یافت. در حالی که هیچ سنگ نوشته بومی بالتیک دربارهٔ اساطیر بالتیک سالم نمانده، تنها اطالاعاتی که از آن وجود دارد از رویدادنامه های روسی و آلمانی، فولکلور، ریشه شناسی و بازسازی اسطوره شناسی تطبیقی به دست آمده است. [ ۱]
در حالی که رویدادنامه های ابتدایی در سده های ۱۴ و ۱۵ میلادی عمدتاً به دست مبلغان مذهبی ساخته شدند که به دنبال ریشه کن کردن پاگانیسم بومی مردم بالتیک بودند، بخش های مهمی از آن در فولکلور مردم بالتی حفظ شده است. این موضوع در مطالعات هندواروپایی از ارزش ویژه ای برخوردار بوده است، زیرا، مانند زبان های بالتیک، توسط پژوهشگران به طور قابل توجهی محافظه کارانه تلقی می شود و منعکس کننده عناصر دین نیاهندواروپایی است. دوقلوهای الهی هندواروپایی، به عنوان دیوا دلی ( لتونیایی «پسران خدا»: Dieva Dēli ) و Dievo sūneliai ( لیتوانیایی «فرزندان خدا» ) به خوبی نشان داده شده اند. بر پایه فرهنگ عامه، آنها فرزندان دیواس ( لیتوانیایی و لتونیایی - به زبان پروتو - هندو اروپایی * Dyeus ) هستند. در ارتباط با برادران و پدرشان، دو الهه وجود دارند خورشید متشخص، Saule ( لتونیایی «خورشید» ) و Saules meita ( لتونیایی «دختر خورشید» ) . [ ۲]