اِسا دِ کِئیروش، ژوزه ماریا د (۱۸۴۵ـ۱۹۰۰)(Eca de Queros, Jose Maria de)
رُمان نویس مطرح پرتغالی. در رشتۀ حقوق تحصیل کرد و از ۱۸۷۲ در کنسولگری های کشورش در کوبا و انگلستان به کار پرداخت. در ۱۸۸۸ به پاریس اعزام شد و اقامتش در این شهر تا مرگ او به درازا کشید. در ادبیات کارش را با نگارش مقالات و داستان های کوتاه آغاز کرد که لحنی کنایی و فضایی وهم انگیز داشتند. از زمانی که به روشنفکران پرتغالیِ طرفدار اصطلاحات هنری و اجتماعی پیوست، به واقع گرایی روی آورد. پُرآوازه ترین رمان هایش را در دورۀ کنسولی خود نوشت و در آن ها سیاهی های زندگی پرتغالی را بازتاب داد. ازجمله رمان های اوست: خانوادۀ مایا (۱۸۸۸) که قصۀ انحطاط جامعۀ اشراف پرتغال است و شاهکار او به شمار می رود؛ گناه پدرْ آمارو (۱۸۷۵)؛ پسرعمو بازیلیو (۱۸۷۸).
رُمان نویس مطرح پرتغالی. در رشتۀ حقوق تحصیل کرد و از ۱۸۷۲ در کنسولگری های کشورش در کوبا و انگلستان به کار پرداخت. در ۱۸۸۸ به پاریس اعزام شد و اقامتش در این شهر تا مرگ او به درازا کشید. در ادبیات کارش را با نگارش مقالات و داستان های کوتاه آغاز کرد که لحنی کنایی و فضایی وهم انگیز داشتند. از زمانی که به روشنفکران پرتغالیِ طرفدار اصطلاحات هنری و اجتماعی پیوست، به واقع گرایی روی آورد. پُرآوازه ترین رمان هایش را در دورۀ کنسولی خود نوشت و در آن ها سیاهی های زندگی پرتغالی را بازتاب داد. ازجمله رمان های اوست: خانوادۀ مایا (۱۸۸۸) که قصۀ انحطاط جامعۀ اشراف پرتغال است و شاهکار او به شمار می رود؛ گناه پدرْ آمارو (۱۸۷۵)؛ پسرعمو بازیلیو (۱۸۷۸).