اسا

با مرگ ابیا، آسا که گویا در آن زمان هنوز جوان بوده به پادشاهی می رسد و مادرش مَعکَه یک چند نایب السلطنگی را بر عهده گرفت. مطابق با کتاب اول پادشاهان، آسا معکه را به گناه پرستش بت از ملکگی کنار نهاد. این اقدام گویا در پی یک رشته کوشش های آسا برای برانداختن نفوذ بت پرستی و بازگردانی یکتاپرستی در اورشلیم بوده است. آغاز سلطنت آسا با آرامش همراه بود. او برای پیش گیری از تازش های بیگانگان در یهودیه استحکاماتی برپا داشت. پس از چند سال پادشاهی زارح حبشی از جنوب مرزهای یهودیه را مورد تاخت وتاز قرار داد. از دیگرسو بعشا - پادشاه اسرائیل - نیز با آسا وارد جنگ شد. آسا در شهر مرزی مریشه حبشیان را شکست داد و آنان را تا شهر جرار پس راند. از دیگر سو بعشا شهر رامه را در نزدیکی اورشلیم بنانهاده بود و در آن مستقر شده تهدیدی برای یهودیه شمرده می شد. آسا دست به دامان بنهدد یکم پادشاه آرامی شد و او را برانگیخت تا از شمال به جلیله بتازد. بَنهَدَد شهرهای عیون، دان، آبل مایم و بخش های مهم نفتالی را تسخیر نمود. بعشا که بخش های شمالی کشورش را در خطر دید، رامه را رها نمود و به اسرائیل بازگشت. نیروهای آسا به رامه آمدند و مصالحی را که در ساخت آن استفاده شده بود را با خود بردند و با آن شهرهای جبع و مصفه را ساختند. بدین سان تهدید از مرزهای شمالی یهودیه برداشته شد.
بر اساس کتاب دوم تواریخ، آسا در سال های پایانی عمرش رفتاری نامطلوب را در پیش گرفت.