آزمون مایعات نافذ. آزمون مایعات نافذ[ ۱] که با نام بررسی نفوذی مایع ( LPI ) و همچنین بررسی نفوذی رنگزا ( PT ) شناخته می شود، یک روش بازرسی گسترده و اقتصادی است که برای تشخیص و بررسی عیوب و ترک های سطحی در مواد غیرمتخلخل مانند فلزات، پلاستیک ها و سرامیک ها استفاده می شود. با وجود کاربرد این روش برای مواد آهنی و غیرآهنی، برای مواد آهنی معمولا از آزمون ذرات مغناطیسی استفاده می شود. دلیل این کار این است که در روش آزمون مغناطیسی، امکان تشخیص عیوبی که در فاصله ی کمی از سطح هستند نیز ممکن است. [ ۲] آزمون مایعات نافذ برای تشخیص عیوبی مانند ترک های مویی، تخلخل سطحی، نشتی در محصولات جدید و ترک های خستگی در ریخته گری، آهنگری و جوشکاری مورد استفاده قرار می گیرد.
آزمون مایعات نافذ ابتدا در صنعت راه آهن و در اوایل قرن بیستم استفاده شد. در روش های ابتدایی آهن و مواد سفیدکننده مورد استفاده بودند؛ به این صورت که در مرحله ی اول یک نفر سطح را با حلالی روغنی تمیز می کرد و سپس گچ و یا دیگر مواد سفیدکننده را روی سطح می ریخت. این کار باعث می شد تا روغن از طریق ترک ها جذب سفیدکننده شود. با انجام این کار، محل ترک ها مشخص می شد و کارمندان به تعمیر کردن آن ها می پرداختند. در اوایل 1940 رنگ قابل مشاهده به روغن اضافه شد تا تشخیص عیوب راحت تر شود. پس از مدتی، صنعت های دیگر نیز کم کم به استفاده از این روش برای تشخیص عیب ها روی آوردند.
تجربه نشان داد که دما و زمان نیز عامل مهمی هستند. این اتفاق باعث شد دستور و قواعدی برای این روش نوشته شود تا نتایجی استاندارد و یکنواخت فراهم شود. با گذشت زمان دستور العمل های این روش تکامل پیدا کردند و بهتر شدند که این امر امکان ارائه نتایج با استاندارد بالا را برای مهندسان طراحی و تولید فراهم می کند. [ ۳]
اساس کار آزمون مایعات نافذ مویینگی است. مایع با تنش سطحی پایین تر در نواحی عیب سطحی خشک و تمیز نفوذ می کند. نفوذکننده ممکن است با استفاده از غوطه ور کردن در نفوذکننده، اسپری کردن یا فرچه کشیدن ( brushing ) انجام شود. پس از گذشت زمان کافی، نفوذ کننده ی اضافه پاک می شود و ماده ی آشکار ساز ( developer ) روی سطح پاشیده می شود. ماده ی آشکار ساز از طریق ایجاد تضاد در رنگ، به بیرون کشیدن نفوذکننده از عیب کمک می کند و باعث می شود تا بخش های غیرقابل مشاهده برای بازرس، راحت تر دیده شود. بازرسی تحت نور فرابنفش یا نور سفید انجام می شود که با نوع رنگ مورد استفاده ( فلورسنت یا غیرفلورسنت ) متناسب است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآزمون مایعات نافذ ابتدا در صنعت راه آهن و در اوایل قرن بیستم استفاده شد. در روش های ابتدایی آهن و مواد سفیدکننده مورد استفاده بودند؛ به این صورت که در مرحله ی اول یک نفر سطح را با حلالی روغنی تمیز می کرد و سپس گچ و یا دیگر مواد سفیدکننده را روی سطح می ریخت. این کار باعث می شد تا روغن از طریق ترک ها جذب سفیدکننده شود. با انجام این کار، محل ترک ها مشخص می شد و کارمندان به تعمیر کردن آن ها می پرداختند. در اوایل 1940 رنگ قابل مشاهده به روغن اضافه شد تا تشخیص عیوب راحت تر شود. پس از مدتی، صنعت های دیگر نیز کم کم به استفاده از این روش برای تشخیص عیب ها روی آوردند.
تجربه نشان داد که دما و زمان نیز عامل مهمی هستند. این اتفاق باعث شد دستور و قواعدی برای این روش نوشته شود تا نتایجی استاندارد و یکنواخت فراهم شود. با گذشت زمان دستور العمل های این روش تکامل پیدا کردند و بهتر شدند که این امر امکان ارائه نتایج با استاندارد بالا را برای مهندسان طراحی و تولید فراهم می کند. [ ۳]
اساس کار آزمون مایعات نافذ مویینگی است. مایع با تنش سطحی پایین تر در نواحی عیب سطحی خشک و تمیز نفوذ می کند. نفوذکننده ممکن است با استفاده از غوطه ور کردن در نفوذکننده، اسپری کردن یا فرچه کشیدن ( brushing ) انجام شود. پس از گذشت زمان کافی، نفوذ کننده ی اضافه پاک می شود و ماده ی آشکار ساز ( developer ) روی سطح پاشیده می شود. ماده ی آشکار ساز از طریق ایجاد تضاد در رنگ، به بیرون کشیدن نفوذکننده از عیب کمک می کند و باعث می شود تا بخش های غیرقابل مشاهده برای بازرس، راحت تر دیده شود. بازرسی تحت نور فرابنفش یا نور سفید انجام می شود که با نوع رنگ مورد استفاده ( فلورسنت یا غیرفلورسنت ) متناسب است.
wiki: آزمون مایعات نافذ