آزمون آینه. آزمون آینه ( به انگلیسی: Mirror test ) آزمایشی برایِ بررسیِ میزانِ خودآگاهی در حوزهٔ رفتارشناسی جانوران است که در سال ۱۹۷۰ میلادی، توسط گوردون جی. گلپ طراحیِ آن کامل شد. [ ۱] گلپ این آزمایش را بر مبنایِ برخی از مشاهده هایِ چارلز داروین پایه ریزی کرد. داروین هنگامِ بازدید از یک باغ وحش، رفتارهای مختلف اورانگوتانی به نام جنی را مشاهده کرد و نحوه تعامل آن را با مامور باغ وحش به ثبت رساند. یکی از مشاهده های داروین نگاه کردن جنی به تصویر خودش در یک آینه بود. این مشاهدات داروین را درباره میزان خودآگاهی اورانگوتان ها به فکر فرو برد و در یادداشت هایش این احتمال را مطرح کرد که شاید جنی واقعاً تصویر خودش را در آینده تشخیص داده است.
گلپ بر مبنایِ این مشاهده سعی کرد آزمایشی را در مورد خودآگاهیِ جانوران طراحی کند به طوری که مشخص کند آیا حیوان می تواند با نگاه کردن تصویرِ خودش در آینه، تشخیص دهد که دارد به تصویری از خودش نگاه می کند؟
آزمایش آینه معمولاً به این صورت است که پژوهشگر ابتدا حیوان را بیهوش کرده، سپس در جایی از بدن او که خود حیوان آن را نمی بیند، یک علامت می گذارد ( مثلاً یک نقطه رنگ می کند یا برچسب می چسباند ) . بعد از این که جانور به هوش آمد، پژوهشگر او را در برابر آینه قرار می دهد. اگر جانور به علامتی که رویش گذاشته اند دست بزند یا سعی کند آن را بررسی کند، آن وقت چنین برداشت می کنیم که او تصویر بازتاب در آینه را تصویر خودش می داند، نه تصویر یک جانور دیگر.
این آزمون روش رایجی برای اندازه گیری خودآگاهی است. با این حال، بررسی ها نشان داده که حیوانات شکل های دیگری از خودآگاهی هم دارند که در آزمون آیینه قابل سنجش نیست. مثلاً ممکن است جانوری بتواند بین بو و آواهای خودش و دیگر جانوران تمایز قائل شود.
رفتار طیف وسیعی از جانداران در آزمون آینه مورد پژوهش قرار گرفته است. اغلب جاندارانی که علامت رویشان گذاشته شده، با دیدن تصویر خود در آینه ابتدا رفتارهای اجتماعی ( مثلاً ابراز خشونت ) نشان می دهند و با تکرار تست هم همین رفتار را تکرار می کنند. تنها تعداد اندکی از جانوران هستند که علامت روی خود را لمس می کنند، رفتاری که حاکی از توجه به آن باشد از خود نشان می دهند، و به این طریق از آزمون آینه سربلند بیرون می آیند.
یافته های پژوهش های آزمون آینه الزاماً قطعی و یقینی نیستند. حتی در شامپانزه ها که از همه بیشتر پژوهش شده اند و داده های مربوط به آنها از قانع کننده ترین داده هاست، همه شامپانزه ها از آزمون سربلند بیرون نمی آیند. حدوداً ۷۵ درصد شامپانزه های جوان در آزمون آینه موفق هستند و این درصد در شامپانزه های پیر و بچه بسیار کمتر است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگلپ بر مبنایِ این مشاهده سعی کرد آزمایشی را در مورد خودآگاهیِ جانوران طراحی کند به طوری که مشخص کند آیا حیوان می تواند با نگاه کردن تصویرِ خودش در آینه، تشخیص دهد که دارد به تصویری از خودش نگاه می کند؟
آزمایش آینه معمولاً به این صورت است که پژوهشگر ابتدا حیوان را بیهوش کرده، سپس در جایی از بدن او که خود حیوان آن را نمی بیند، یک علامت می گذارد ( مثلاً یک نقطه رنگ می کند یا برچسب می چسباند ) . بعد از این که جانور به هوش آمد، پژوهشگر او را در برابر آینه قرار می دهد. اگر جانور به علامتی که رویش گذاشته اند دست بزند یا سعی کند آن را بررسی کند، آن وقت چنین برداشت می کنیم که او تصویر بازتاب در آینه را تصویر خودش می داند، نه تصویر یک جانور دیگر.
این آزمون روش رایجی برای اندازه گیری خودآگاهی است. با این حال، بررسی ها نشان داده که حیوانات شکل های دیگری از خودآگاهی هم دارند که در آزمون آیینه قابل سنجش نیست. مثلاً ممکن است جانوری بتواند بین بو و آواهای خودش و دیگر جانوران تمایز قائل شود.
رفتار طیف وسیعی از جانداران در آزمون آینه مورد پژوهش قرار گرفته است. اغلب جاندارانی که علامت رویشان گذاشته شده، با دیدن تصویر خود در آینه ابتدا رفتارهای اجتماعی ( مثلاً ابراز خشونت ) نشان می دهند و با تکرار تست هم همین رفتار را تکرار می کنند. تنها تعداد اندکی از جانوران هستند که علامت روی خود را لمس می کنند، رفتاری که حاکی از توجه به آن باشد از خود نشان می دهند، و به این طریق از آزمون آینه سربلند بیرون می آیند.
یافته های پژوهش های آزمون آینه الزاماً قطعی و یقینی نیستند. حتی در شامپانزه ها که از همه بیشتر پژوهش شده اند و داده های مربوط به آنها از قانع کننده ترین داده هاست، همه شامپانزه ها از آزمون سربلند بیرون نمی آیند. حدوداً ۷۵ درصد شامپانزه های جوان در آزمون آینه موفق هستند و این درصد در شامپانزه های پیر و بچه بسیار کمتر است.
wiki: آزمون آینه