ازمایش میلر یوری

هلدین را که شرایط مفروض در زمان زمین بدوی طرفدار واکنشهای شیمیایی است که از ترکیبات آلی پیچیده تر از پیش سازهای غیر آلی، حمایت می کرد. آزمایش کلاسیکی در مورد ایجاد موجود زنده بیولوژیکی از مواد بی جان، مورد بررسی قرار گرفت، که در سال 1952 توسط استنلی میلر، با کمک هارولد اوری، در دانشگاه شیکاگو و بعداً دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو هدایت شده و یک سال بعد به انتشار رسید. در این آزمایش از آب ( H2O ) ، متان ( CH4 ) ، آمونیاک ( NH3 ) و هیدروژن ( H2 ) استفاده شده است. این مواد شیمیایی درون یک فلاسک شیشه ای 5 لیتری استریل متصل به یک فلاسک 500 میلی لیتریکه تا نیمه از آب پر شده بود، قرار گرفتند. آب در فلاسک کوچکتر برای القای تبخیر گرم می شود و بخار آب اجازه ورود به فلاسک بزرگتر را داشته. جرقه های پیوسته الکتریکی بین الکترودها برای شبیه سازی رعد و برق در بخار آب و مخلوط گازی شلیک می شوند و سپس جو شبیه سازی شده دوباره خنک می شود به طوری که آب متراکم شده و به درون یک تله U شکل در انتهای دستگاه فرو می رود. البتهپس از مرگ میلر و توسط شاگرد او جفری بادا مشخص شد که در گذشته در جو زمین اکسیژن هم وجود داشته است اما میلر آن را نظر نگرفته بود و منتقدان عقیده دارند چنانچه اکسیژن هم در آزمایش وجود داشت اسیدهای آمینه به طور سریع اکسیداسیون می شدند و از بین می رفتند . ( منبع ویکی پدیا )