ازمایش دانمارکی های کوچک

آزمایش دانمارکی های کوچک. آزمایش دانمارکی های کوچک ( انگلیسی: Little Danes experiment ) نام یک برنامه پژوهشی دانمارکی است که در سال ۱۹۵۱م، به موقع اجرا گذاشته شد. طبق این برنامه ۲۲ کودک از اهالی بومی گرینلند به دانمارک فرستاده شده و تحت سرپرستی خانواده های دانمارکی قرار گرفتند. مقصود آن بود که این کودکان، طبق معیارهای دانمارکی رشد یافته و به دانمارک تعلق خاطر پیدا کنند. قرار بر این بود که همه کودکان از میان یتیمان انتخاب شوند، اما در عمل اکثر آنها یتیم نبودند. از این تعداد کودک، ۶ نفر توسط خانواده های دانمارکی به فرزند خواندگی پذیرفته شده و در دانمارک اقامت یافتند. مابقی که ۱۶ نفر می شدند، همگی به گرینلند، بازگشت داده شده و در پرورشگاه های دانمارکی زبان، جای گرفتند تا جدا از خانواده اصلی خود زندگی کنند. از این گروه، نیمی از کودکان دچار اختلالات روانی شدند و نیمی دیگر در اوایل بزرگسالی جان باختند. در سال ۲۰۲۰م، دولت دانمارک به دنبال درخواست های مکرر مقامات گرینلند، به طور رسمی از این کودکان عذرخواهی کرد. [ ۱]
به دنبال جنگ جهانی دوم، پاره ای از مقامات دولتی و سازمان های غیردولتی دانمارک، بر پایه این باور که جامعه گرینلند به اندازه کافی توسعه نیافته و نیازمند نوسازی است، تصمیم به برنامه ریزی، به منظور نوسازی اجتماعی گرینلند، گرفتند. [ ۲] این مقامات و سازمانها به همراهی صلیب سرخ و صندوق نجات کودکان یک برنامه پژوهشی را طراحی کرده و به موقع اجرا گذاشتند. طبق این برنامه، مقرر شد که تعدادی از کودکان بومی گرینلند، به دانمارک اعزام شده تا زبان دانمارکی بیاموزند و تحت سرپرستی خانواده های دانمارکی، طبق فرهنگ و معیارهای دانمارکی تربیت شوند. در ادامه، طبق گفته محقق مطالعات استعماری کلر لوئیز مک لیسکی، هدف از این پژوهش، تربیت گروهی ممتاز از دانمارکی های کوچک بود که به گرینلند، بازگشته و بتوانند بعدها زمام امور را در دست گرفته و گرینلند را در مسیر توسعه رهبری کنند. [ ۳] در بدو امر مقررات خاصی برای گزینش این کودکان وضع شده بود. از جمله اینکه همگی یتیم بوده و از سلامت روحی و جسمی برخوردار باشند و با مشاورت کشیش های گرینلندی انتخاب شوند. [ ۴]
علی رغم اینکه قرار بود همه کودکان این طرح، از میان یتیمان انتخاب شده و ۶ ساله باشند، اما از آنجایی که کشیش های محلی قادر نبودند تعداد کافی از کودکان واجد شرایط را در محل بیابند، در اعمال این قرار قصور کردند. در نتیجه از گروه کودکان برگزیده، در عمل تنها ۶ نفر یتیم بودند و مابقی از خانواده خود جدا شدند. گروه برگزیده، در جمع ۲۲ نفر بود که از این تعداد ۱۳ نفر پسر و ۹ نفر دیگر دختر بودند. ضمن آنکه در زمان شروع آزمایش، یکی از این کودکان ۹ سال تمام داشت. گروه ۲۲ نفری منتخب، در ماه مه سال ۱۹۵۱م، از نوک به دانمارک اعزام شد. [ ۵] دانمارک، کشوری غریب که یکی از کودکان این گروه، هرگز حتی نامی از آن نشنیده بود. [ ۶] به محض رسیدن گروه، به کپنهاگ، از بیم ابتلای کودکان به بیماریهای مسری، به ابتکار صندوق نجات کودکان، همه آنها در قرنطینه قرار داده شدند. [ ۷] این قرنطینه تا آخر تابستان آن سال به طول انجامید و در طول آن یکی از کودکان دچار درماتیت شد. [ ۸] در مدتی که کودکان در اردوگاه تعیین شده تحت قرنطینه به سر می بردند، یکبار توسط ملکه دانمارک، اینگرید، مورد ملاقات واقع شده و از این ملاقات عکس برداری شد. یکی از کودکان بعدها ادعا کرد که در آن زمان، چیزی از این ملاقات نفهمیده و اینکه ناخشنودی عمومی کودکان از این آزمایش، با توجه به چهره های غیر بشاشی که از آنها در عکس ثبت شده، به روشنی مشهود است. [ ۹] پس از انقضای مدت قرنطینه، هر یک از کودکان، تحت سرپرستی یک خانواده دانمارکی قرار گرفت. در این دوره کودکان ضمن فراگرفتن زبان دانمارکی، زبان مادری خود را فراموش کردند. قرار قبلی این بود که همه کودکان پس از ۶ ماه آموزش به گرینلند بازگشته و ضمن اقامت در یک پرورشگاه اختصاصی به آموزش آنها ادامه داده شود. اما ساخت پرورشگاهی که برای این مقصود در نظر گرفته شده بود، پیش از پایان، متوقف شد. در نتیجه ۶ نفر از کودکان توسط خانواده های دانمارکی به فرزند خواندگی پذیرفته شدند. ۱۶ نفر مابقی به گرینلند، بازگردانده شدند. طبق مدارک بایگانی شده، این ۱۶ نفر، در میان کودکان، بهترین بودند و هیچ کدام از آنها نباید مجدداً به خانواده خود ملحق می شد. هرچند اگر هم چنین الحاقی صورت می گرفت، زبان مشترک از یاد کودکان رفته بود. [ ۱۰]