آزمایش انتخاب تاخیردار پاک کن کوانتومی. آزمایش انتخاب تاخیردار پاک کن کوانتومی برای اولین بار توسط یون هو کیم، آر. یو، اس پی کولیک، وای اچ شی و مارلان او. اسکالی در اوایل سال 1998 انجام شد [ ۱] که اجرایی از آزمایش پاک کن کوانتومی است با توجه به مفاهیم در نظر گرفته شده در آزمایش انتخاب تاخیری انجام شده توسط جان آرچیبالد ویلر بود. این آزمایش برای بررسی پیامدهای عجیب آزمایش دو شکاف در مکانیک کوانتومی و همچنین پیامدهای درهم تنیدگی کوانتومی طراحی شد.
آزمایش انتخاب تاخیردار پاک کن کوانتومی یک پارادوکس را بررسی می کند. اگر یک فوتون خود را به گونه ای نشان دهد که گویی از یک مسیر واحد به آشکارساز آمده است، پس «عقل سلیم» ( که ویلر و دیگران آن را به چالش می کشند ) می گوید که باید به عنوان یک ذره وارد دستگاه دو شکاف شده باشد. اگر یک فوتون خود را به گونه ای نشان دهد که گویی از دو مسیر غیر قابل تشخیص آمده است، پس باید به صورت موج وارد دستگاه دو شکاف شده باشد. بر این اساس، اگر دستگاه آزمایشی در حالی که فوتون در میانه راه است تغییر یابد، فوتون ممکن است مجبور باشد «تعهد» قبلی خود را در مورد موج یا ذره بودن تجدید نظر کند. ویلر خاطرنشان کرد که وقتی این فرضیات در مورد دستگاهی با ابعاد بین ستاره ای اعمال می شود، تصمیمی که در آخرین لحظه روی زمین در مورد نحوه رصد یک فوتون گرفته می شود، می تواند وضعیتی را که میلیون ها یا حتی میلیاردها سال قبل ایجاد شده را تغییر دهد.
در حالی که آزمایش های انتخاب تاخیری توانایی ظاهری انجام اندازه گیری بر روی فوتون های زمان حال را برای تغییر وقایع رخ داده در گذشته تایید کرده اند، چنین امری نیاز به یک دیدگاه غیر استاندارد از مکانیک کوانتومی دارد. اگر یک فوتون در میانه راه به عنوان «برهم نهی حالات» تعبیر شود، یعنی اگر باشد که قابلیت تجلی به عنوان یک ذره یا موج را دارد، اما در طول زمان حرکتش هیچ کدام از این ها نیست، آنگاه پارادوکس زمانی در کار نیست. برهم نهی حالت ها تفسیر استاندارد مکانیک کوانتومی است و آزمایش های اخیر آن را تایید کرده است. [ ۲] [ ۳]
در آزمایش ساده دو شکاف ، یک پرتو نور ( معمولاً از لیزر ) به طور عمودی به سمت صفحه ای هدایت می شود که با دو روزنه شکاف موازی سوراخ شده است. اگر یک صفحه تشخیص ( هر چیزی از قبیل یک ورق کاغذ سفید یا یک CCD ) در طرف دیگر دیواره دو شکاف قرار داده شود ( به فاصله ای که نور از هر دو شکاف همپوشانی داشته باشد ) ، الگویی از حاشیه های روشن و تیره مشاهده می شود؛ الگویی که به آن الگوی تداخلی می گویند. دیگر چیزها در مقیاس اتمی مانند الکترون ها وقتی به سمت شکاف دوگانه شلیک می شوند، رفتار مشابهی از خود نشان می دهند. با کاهش روشنایی منبع به اندازه کافی، ذرات جداگانه ای که الگوی تداخل را تشکیل می دهند قابل تشخیص خواهند شد. [ ۴] ظهور یک الگوی تداخلی نشان می دهد که هر ذره که از شکاف ها عبور می کند با خودش تداخل پیدا می کند و بنابراین به نوعی ذرات به طور همزمان از هر دو شکاف عبور می کنند. : 110 این روالی است که با تجربه روزمره ما از اشیاء مجزا در تضاد است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآزمایش انتخاب تاخیردار پاک کن کوانتومی یک پارادوکس را بررسی می کند. اگر یک فوتون خود را به گونه ای نشان دهد که گویی از یک مسیر واحد به آشکارساز آمده است، پس «عقل سلیم» ( که ویلر و دیگران آن را به چالش می کشند ) می گوید که باید به عنوان یک ذره وارد دستگاه دو شکاف شده باشد. اگر یک فوتون خود را به گونه ای نشان دهد که گویی از دو مسیر غیر قابل تشخیص آمده است، پس باید به صورت موج وارد دستگاه دو شکاف شده باشد. بر این اساس، اگر دستگاه آزمایشی در حالی که فوتون در میانه راه است تغییر یابد، فوتون ممکن است مجبور باشد «تعهد» قبلی خود را در مورد موج یا ذره بودن تجدید نظر کند. ویلر خاطرنشان کرد که وقتی این فرضیات در مورد دستگاهی با ابعاد بین ستاره ای اعمال می شود، تصمیمی که در آخرین لحظه روی زمین در مورد نحوه رصد یک فوتون گرفته می شود، می تواند وضعیتی را که میلیون ها یا حتی میلیاردها سال قبل ایجاد شده را تغییر دهد.
در حالی که آزمایش های انتخاب تاخیری توانایی ظاهری انجام اندازه گیری بر روی فوتون های زمان حال را برای تغییر وقایع رخ داده در گذشته تایید کرده اند، چنین امری نیاز به یک دیدگاه غیر استاندارد از مکانیک کوانتومی دارد. اگر یک فوتون در میانه راه به عنوان «برهم نهی حالات» تعبیر شود، یعنی اگر باشد که قابلیت تجلی به عنوان یک ذره یا موج را دارد، اما در طول زمان حرکتش هیچ کدام از این ها نیست، آنگاه پارادوکس زمانی در کار نیست. برهم نهی حالت ها تفسیر استاندارد مکانیک کوانتومی است و آزمایش های اخیر آن را تایید کرده است. [ ۲] [ ۳]
در آزمایش ساده دو شکاف ، یک پرتو نور ( معمولاً از لیزر ) به طور عمودی به سمت صفحه ای هدایت می شود که با دو روزنه شکاف موازی سوراخ شده است. اگر یک صفحه تشخیص ( هر چیزی از قبیل یک ورق کاغذ سفید یا یک CCD ) در طرف دیگر دیواره دو شکاف قرار داده شود ( به فاصله ای که نور از هر دو شکاف همپوشانی داشته باشد ) ، الگویی از حاشیه های روشن و تیره مشاهده می شود؛ الگویی که به آن الگوی تداخلی می گویند. دیگر چیزها در مقیاس اتمی مانند الکترون ها وقتی به سمت شکاف دوگانه شلیک می شوند، رفتار مشابهی از خود نشان می دهند. با کاهش روشنایی منبع به اندازه کافی، ذرات جداگانه ای که الگوی تداخل را تشکیل می دهند قابل تشخیص خواهند شد. [ ۴] ظهور یک الگوی تداخلی نشان می دهد که هر ذره که از شکاف ها عبور می کند با خودش تداخل پیدا می کند و بنابراین به نوعی ذرات به طور همزمان از هر دو شکاف عبور می کنند. : 110 این روالی است که با تجربه روزمره ما از اشیاء مجزا در تضاد است.
