ازمایش ادرار

آزمایش ادرار. آزمایش ادرار یا آنالیز ادراری ( به انگلیسی: Urinalysis ) هنوز یکی از ساده ترین روش های آزمایشگاهی در طب بالینی است. ادرار نمونه ای است که به فراوانی و به آسانی به دست می آید و متدولوژی برای آزمایش آن کاملاً ساده است. نتایج غیرطبیعی این آزمایش هرچند ممکن است ویژگی قابل توجهی نداشته باشد، اما از حساسیت خوبی در نشان دادن بیماری های پارانشیم کلیه و مجاری ادراری برخوردار هستند. یک رسوب غیرطبیعی ادراری هرگز نباید نادیده گرفته شود مگر اینکه یک توضیح یا توجیه قابل قبول برای آن یافت شده باشد. طیفی از بیماری های قابل درمان مانند عفونت پارانشیمال کلیه به ویژه توبرکلوز، نفریت اینترستیشیال آلرژیک یا نفروپاتی آنالژزیک اگر بدون آزمایش ساده ادراری رها شوند می توانند به نارسایی مزمن کلیه منجر شوند. تظاهرات اولیه نئوپلاسم کلیوی قابل درمان ممکن است یک خون در ادرار هماچوری ساده باشد.
معمولاً آزمایش ادرار همزمان با کشت ادرار و نیز آزمایش آنتی بیوگرام ( آزمایش حساسیت باکتری های رشد نموده به آنتی بیوتیک ها ) انجام می شود.
بهترین نتایج همیشه روی ادرار اول صبح که اسمولالیته بالا و pH پایینی دارد بدست می آید. برای تهیه رسوب ادراری ابتدا نمونه ادرار را خوب مخلوط کرده، سپس ۱۰میلی لیتر از آن را داخل یک لوله ریخته و به مدت ۳ تا ۵ دقیقه با دور ۳۰۰۰ سانتریفیوژ نمایید. بعد از سانتریفیوژ کل ادرار رویی را دور ریخته و از چند قطره باقی مانده ته لوله یک قطره روی اسلاید میکروسکوپی قرار دهید و سپس با عدسی ۱۰ و ۴۰ بررسی کنید. در نمونه های ادرار نرمال صبحگاهی عناصر زیر با عدسی ۴۰ دیده می شوند: سلول اپی تلیال: گاه گاهی ممکن است در میدان های میکروسکوپی دیده شود. ( در زنان بیشتر دیده می شود ) گلبول قرمز: ۰ تا ۳ عدد گلبول سفید: ۰ تا ۳ عدد سیلندرها: سیلندر هیالن، گاهی اوقات در برخی میدان های میکروسکوپی کریستال ها: گاهی اوقات در برخی میدان های میکروسکوپی لازم است حدود ۱۰ تا ۱۵ میدان بررسی شود. [ ۱]