ازلیان
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
ازلی نام گروهی از پیروان سید علی محمد باب است که پس از وی میرزا یحیی صبح ازل را جانشین وی می دانند. پس از تیرباران سید علی محمد باب در سال ۱۸۵۰، پیروانش که به بابی، مشهور بودند، بر پایهٔ گفتهٔ باب در کتاب بیان، در پی موعود آیین بابی – که در کتاب بیان با عنوان «من یظهره الله» از او یاد شده است می گشتند. در سال ۱۸۶۳ بهاءالله، برادر بزرگ تر میرزا یحیی نوری، خود را «من یظهره الله»، موعود کتاب بیان معرفی کرد؛ بیشتر بابیان به او باورمند شده و بهائی نامیده شدند؛ با این حال، گروه اندکی که به پیروی از میرزا یحیی نوری ( معروف به صبح ازل ) بابی ماندند، ازلی، بیانی یا یحیایی نام گرفتند. ازلیان با پنهان کردن هویت دینی خود، عملاً در جامعهٔ اسلامی حل شدند. با این حال، ازلیان برخلاف رویهٔ بهاییان مبنی بر عدم دخالت در سیاست، اعتقاد و علاقهٔ شدیدی به فعالیت های سیاسی داشته و بسیاری از شخصیت های برجستهٔ ازلی در کسوت روشنفکر، ادیب، پژوهشگر و اصلاح گر دینی ظاهر شدند. با درگذشت ازلیانی که در انقلاب مشروطه، فعال بودند، ازلیه وارد رکودی شد که هرگز از آن، التیام نیافت و در دوره ای نه چندان طولانی، اثرگذاری خود را از دست داد.
... [مشاهده متن کامل]
یکی از آموزه های اساسی باب تداوم و تکامل ادیان است. با پیشرفت انسان در طول تاریخ، تجلی الهی به تدریج در ادیان ظاهر می شود و جلوه ای کامل تر و جامع تر از خود به منصّه ظهور می گذارد. هر دینی در زمان خود و نسبت به گذشته کامل است و در عین حال کمالِ بالقوه اش ظهور دیانتِ بعد است که شکوفایی کمالات بالقوهٔ دیانت و مدنیت قبل در آن ممکن می شود. مثلاً کمالِ تورات، انجیل و کمالِ انجیل، قرآن است و اکنون کمالِ قرآن به صورت بیان و در آیینی که باب آورده، ظاهر شده است. بر اساس همین منطق، هیچ دینی به گفتهٔ باب آخرین دین نیست، بلکه برای نیازهای دوره ای محدود از تاریخ بشر ظهور یافته است. بر اساس همین اصلِ تکامل و شکوفایی ادیان، باب نتیجه می گیرد که نتیجه و ثمرهٔ آیین او باید شناخت و ایمان به «مَن یُظهره الله» موعود آیین بیان باشد. به باور باب، آثار وی برای اولین بار حقایق نهفته و باطنی مفاهیم اسلامی و آیات قرآنی را آشکار می کند، حقایقی که به عقیدهٔ او با باور رایج میان مسلمانان تفاوت بسیار دارد.
... [مشاهده متن کامل]
یکی از آموزه های اساسی باب تداوم و تکامل ادیان است. با پیشرفت انسان در طول تاریخ، تجلی الهی به تدریج در ادیان ظاهر می شود و جلوه ای کامل تر و جامع تر از خود به منصّه ظهور می گذارد. هر دینی در زمان خود و نسبت به گذشته کامل است و در عین حال کمالِ بالقوه اش ظهور دیانتِ بعد است که شکوفایی کمالات بالقوهٔ دیانت و مدنیت قبل در آن ممکن می شود. مثلاً کمالِ تورات، انجیل و کمالِ انجیل، قرآن است و اکنون کمالِ قرآن به صورت بیان و در آیینی که باب آورده، ظاهر شده است. بر اساس همین منطق، هیچ دینی به گفتهٔ باب آخرین دین نیست، بلکه برای نیازهای دوره ای محدود از تاریخ بشر ظهور یافته است. بر اساس همین اصلِ تکامل و شکوفایی ادیان، باب نتیجه می گیرد که نتیجه و ثمرهٔ آیین او باید شناخت و ایمان به «مَن یُظهره الله» موعود آیین بیان باشد. به باور باب، آثار وی برای اولین بار حقایق نهفته و باطنی مفاهیم اسلامی و آیات قرآنی را آشکار می کند، حقایقی که به عقیدهٔ او با باور رایج میان مسلمانان تفاوت بسیار دارد.
