نکاح اجباری یا ازدواج اجباری به معنای مجبور کردن یا تحت فشار درآوردن فردی برای ازدواج است ؛ به عبارت دیگر زن یا مرد جوانی در اثر فشار روحی یا تهدید و مورد سوءاستفاده قرار گرفتن فیزیکی مجبور به ازدواج شود. ازدواج اجباری با ازدواج سنتی که در آن آشنایی دختر و پسر به وسیلهٔ دوست یا اعضای خانواده است ولی ازدواج با رضایت زوج صورت می گیرد تفاوت دارد.
... [مشاهده متن کامل]
ازدواج اجباری مصداق پای مالی نمودن حقوق انسان هاست و نمونه ای از خشونت جنسیتی محسوب می شود. دختران جامعه قربانیان اصلی آن هستند. این پدیده در افغانستان خیلی زیاد است، به خصوص در دهستان ها که حاکمیت دولتی کم اند. قربانیان این پدیده دختران خردسال از سن ۸ به بعد می باشند. معمولاً ارتباط نزدیکی بین ازدواج اجباری و ازدواج کودکان وجود دارد.
با این وجود این شکل از ازدواج منحصر به محدودهٔ خاصی از جهان نیست. به عنوان مثال در انگلستان برآورد شده است سالانه هزاران دختر و زن جوان در انگلستان و ولز مجبور به ازدواج می شوند که بیشتر آن ها از کشورهای جنوب آسیا مانند پاکستان و هند آمده اند. از این رو از تاریخ دوشنبه ۱۶ ژوئن ۲۰۱۴ قانونی در انگلستان و ولز به اجرا در آمد که به موجب آن، والدینی که فرزندان شان را مجبور به ازدواج کنند، مجرم شناخته می شوند.
ازدواج های اجباری هیچ جایگاهی در قانون مدنی ندارد و طبق قانون، هر عقدی که به اجبار از سوی خانواده ها صورت گیرد، باطل است و به رسمیت شناخته نمی شود.
ازدواج اجباری باعث افسردگی و ترس در قربانیان این پدید می شود و این افراد دچار مشکلات روحی و جسمی مختلفی می شوند و می توانند به خودشان صدمه وارد کنند. همچنین برخی افرادی که قصد فرار از ازدواج های اجباری را داشته اند یا قربانی جرایم ناموسی شده اند یا خودکشی نموده اند.
بر اساس قوانین ایران، سن ازدواج برای دختران ۱۳ سال و برای پسران ۱۵ سال است ولی قانون این اجازه را به پدر یا جد پدری دختر داده که به تشخیص خود و با مصلحت کودک، او را قبل از ۱۳ سالگی نیز به عقد ازدواج درآورد. این در حالی است که بر اساس کنوانسیون بین المللی حقوق کودک که ایران نیز آن را امضا کرده، تمامی افراد زیر ۱۸ سال کودک محسوب می شوند. این میثاق بین المللی هم چنین ازدواج کودکان را ممنوع اعلام کرده است. بر اساس آخرین آمار ارائه شده از سوی سازمان ثبت احوال ایران، در ۹ ماه نخست سال ۱۳۹۲، ازدواج ۳۱ هزار دختربچهٔ زیر ۱۵ سال ثبت شده است. بر مبنای این آمار بیش از یک سوم ازدواج های این مدت، مربوط به دختران زیر ۱۹ سال است.
... [مشاهده متن کامل]
ازدواج اجباری مصداق پای مالی نمودن حقوق انسان هاست و نمونه ای از خشونت جنسیتی محسوب می شود. دختران جامعه قربانیان اصلی آن هستند. این پدیده در افغانستان خیلی زیاد است، به خصوص در دهستان ها که حاکمیت دولتی کم اند. قربانیان این پدیده دختران خردسال از سن ۸ به بعد می باشند. معمولاً ارتباط نزدیکی بین ازدواج اجباری و ازدواج کودکان وجود دارد.
با این وجود این شکل از ازدواج منحصر به محدودهٔ خاصی از جهان نیست. به عنوان مثال در انگلستان برآورد شده است سالانه هزاران دختر و زن جوان در انگلستان و ولز مجبور به ازدواج می شوند که بیشتر آن ها از کشورهای جنوب آسیا مانند پاکستان و هند آمده اند. از این رو از تاریخ دوشنبه ۱۶ ژوئن ۲۰۱۴ قانونی در انگلستان و ولز به اجرا در آمد که به موجب آن، والدینی که فرزندان شان را مجبور به ازدواج کنند، مجرم شناخته می شوند.
ازدواج های اجباری هیچ جایگاهی در قانون مدنی ندارد و طبق قانون، هر عقدی که به اجبار از سوی خانواده ها صورت گیرد، باطل است و به رسمیت شناخته نمی شود.
ازدواج اجباری باعث افسردگی و ترس در قربانیان این پدید می شود و این افراد دچار مشکلات روحی و جسمی مختلفی می شوند و می توانند به خودشان صدمه وارد کنند. همچنین برخی افرادی که قصد فرار از ازدواج های اجباری را داشته اند یا قربانی جرایم ناموسی شده اند یا خودکشی نموده اند.
بر اساس قوانین ایران، سن ازدواج برای دختران ۱۳ سال و برای پسران ۱۵ سال است ولی قانون این اجازه را به پدر یا جد پدری دختر داده که به تشخیص خود و با مصلحت کودک، او را قبل از ۱۳ سالگی نیز به عقد ازدواج درآورد. این در حالی است که بر اساس کنوانسیون بین المللی حقوق کودک که ایران نیز آن را امضا کرده، تمامی افراد زیر ۱۸ سال کودک محسوب می شوند. این میثاق بین المللی هم چنین ازدواج کودکان را ممنوع اعلام کرده است. بر اساس آخرین آمار ارائه شده از سوی سازمان ثبت احوال ایران، در ۹ ماه نخست سال ۱۳۹۲، ازدواج ۳۱ هزار دختربچهٔ زیر ۱۵ سال ثبت شده است. بر مبنای این آمار بیش از یک سوم ازدواج های این مدت، مربوط به دختران زیر ۱۹ سال است.
