ازاره

/~ezAre/

لغت نامه دهخدا

( ازارة ) ازارة. [ اِ رَ ] ( ع اِ ) اِزار. چادر. || مئزر. شلوار و مثل آن. ( مؤید الفضلاء ).
ازاره. [ اِ رَ / رِ ] ( اِ ) اِزار. ایزار. ایزاره. هزاره. آن قسمت از دیواراطاق و یا ایوان که از کف طاقچه تا روی زمین بود.
ازاره. [ اِ رَ ] ( ع مص ) بزیارت برانگیختن کس را. ( منتهی الارب ). بر زیارت داشتن. ( تاج المصادر بیهقی ). بزیارت بردن. ( مؤید الفضلاء ). || بزیارت شدن.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ازار ایزار ایزاره هزاره آن قسمتد از دیوار اطاق و یا ایوان که از کف طاقچه تا روی زمین بود .
بزیارت رفتن

فرهنگ معین

(اِ رِ ) ( اِ. ) آن قسمت از دیوار اطاق یا ایوان که از کف طاقچه تا روی زمین باشد.

فرهنگ عمید

پایین دیوار که از قسمت های دیگر متمایز است و آن را با سنگ، آجر، کاشی، یا موزاییک نماسازی می کنند.

گویش مازنی

/ezaare/ نرده ی چوبی

مترادف ها

plinth (اسم)
ته ستون، پایه ستون، پایه مجسمه، ازاره

پیشنهاد کاربران

بخش زیرین دیوار که از جهت زیبایی �یا برای استحکام دیوار� آن را با ساروج، سنگ، کاشی و گاه چوب می پوشانند. معمولا در ازاره ها از سنگی به نام �گندمکی ) یا گندمی استفاده می کنند.
پیژامه
سنگِ پاکار ( پایِ کار )
ازاره ( اصطلاح بنایی ) : سنگی است که در پای دیوارهای خارجی ساختمان بکار می رود .

بپرس