اریکسون اریک

اریک اریکسون
اِریکْسون، اریک (۱۹۰۲ـ۱۹۹۴)(Erikson, Erik)نظریه پرداز و روان کاو امریکایی آلمانی تبار، واضع اصطلاح بحران هویت. به عقیدۀ او، خود (من) به هنگام تولد یا در دورۀ کودکی تثبیت نمی شود و در سراسر زندگی بر اثر تجربه و متأثر از محیط شکل می گیرد. با پژوهش در روان شناسی رشد، نظریۀ مراحل هشتگانۀ رشد روانی اجتماعی در طی زندگی را تدوین کرد. اریکسون، برخلاف برخی از همکارانش، از آرای خود برای تشریح مسائل مورد علاقۀ عموم استفاده کرد که در بررسی های روانی تاریخی او نمود یافته است. ازجملۀ آثار اوست: کودکی و جامعه (۱۹۵۰)؛ لوتر جوان (۱۹۵۸)؛ حقیقت گاندی: دربارۀ سرچشمۀ مبارزۀ منفی (۱۹۶۹)؛ سرزندگی در پیری، با همکاری همسرش (۱۹۸۶). از مهم ترین مقالات او «رشد من و اقبال تاریخی» است که در آن استدلال می شود خرد، در عمیق ترین سطوح، متأثر از پیشرفت تاریخ و جامعه است. اریکسون در فرانکفورت به دنیا آمد. پس از ترک تحصیل مدتی در ایتالیا سرگردان بود و تصویر کودکان را می کشید؛ بعدها اظهار کرد که تماشای کودکان در حال بازی برای فهم شخصیت آنان ضروری است، زیرا درونیات آنان در بازیِ آزاد ظهور می یابد. آنا فروید در دهۀ ۱۹۲۰، در وین، او را روان کاوی کرد. در ۱۹۳۳ از مؤسسۀ روان کاوی وین فارغ التحصیل شد. پس از مهاجرت به ایالات متحدۀ امریکا در دانشگاه های هاروارد، ییل، مرکز آستین ریگز، استاکبریج، ماساچوست، و دانشگاه کالیفرنیا در برکلی به مناصب علمی دست یافت و سرانجام به مقام استادی دانشگاه هاروارد رسید.