اریک رومر ( به فرانسوی: Éric Rohmer ) ( زادهٔ ۲۱ مارس ۱۹۲۰ – درگذشتهٔ ۱۱ ژانویه ۲۰۱۰ ) کارگردان نامی موج نو فرانسوی بود. رومر در طول پنج دهه فعالیت هنری، ۲۴ فیلم سینمایی کارگردانی کرد. [ ۱]
اریک رومر با نام اصلی ژان ماری موریس هنری شیرر در سال ۱۹۲۰ در شهر نانسی فرانسه در خانواده ای کاتولیک به دنیا آمد، بعدها به پاریس نقل مکان کرد و ابتدا به تدریس ادبیات فرانسه و سپس روزنامه نگاری پرداخت. رومر در سال ۱۹۴۶ اولین و تنها رمان خود با عنوان «الیزابت» را منتشر کرد. اریک رومر بعدها با ورود به عرصه نقد سینمایی قدم به جهان فیلم و سینما گذاشت. او در دو نشریه سینمایی فعالیت داشت.
در همین زمان بود که او نام «اریک رومر» را تحت تأثیر اریک فون اشتروهایم کارگردان اتریشی تبار، و ساکس رومر رمان نویس انگلیسی، برای خود برگزید.
رومر نقدنویسی را با نشریه «گازت دو سینما» آغاز کرد و بعدها این کار را در نشریه معتبر کایه دو سینما دنبال کرد و به همراه سه همکارش، ژان لوک گدار، ژاک ریوت، و فرانسوا تروفو به نقد سینمایی پرداخت. سینمای «موج نو فرانسه» زاده همین همکاری ها و نقدهاست. اریک رومر در طول پنج دهه فعالیت خود بیش از پنجاه فیلم کوتاه و بلند کارگردانی کرد. اولین فیلم او «علامت شیر» نام دارد که در سال ۱۹۵۹ تولید شد.
از فیلم های بلند رومر می توان به عشق در بعدازظهر، پائولین در ساحل، ازدواج خوب و همسر خلبان اشاره کرد. فیلم های او بارها جوایز جشنواره های جهانی از جمله جشنواره برلین، ونیز و کن را به خود اختصاص دادند.
رومر خود فیلم هایش را به رمان شبیه می دانست. از ویژگی های بارز فیلم های او، شخصیت محوری و استفاده از دیالوگ های طولانی غالباً متکی بر پیچیدگی های روابط زن و مرد است. در فیلم های رومر، به طور کلی زندگی افرادی به تصویر کشیده شده است که علی رغم هوش و مهارت سخنوری همواره در دستیابی به امیال خود ناموفق هستند. تضاد میان رفتار و گفتار افراد از دیگر خصوصیات بارز فیلم های رومر است. فیلم های رومر در مقایسه با آثار گدار و تروفو ساده و عاری از زرق و برق هستند، اما کارهای او نیز همچون این دو همواره پیرامون روابط انسانی می گردد و با روایاتی از عشق و خیانت درهم آمیخته است. فیلم های رومر با تصویر کردن لحظات عاشقانه، مثلث های عشقی و جوانان خوش سیما، داستانی به ظاهر ساده از زندگی روزمره مردم عادی تصویر می کرد اما در لایه های زیرین این روایت، مفاهیمی عمیق و جدی وجود داشت. [ ۲] آخرین فیلم اریک رومر با عنوان «داستان عاشقانه آستریا و سلادون» در سال ۲۰۰۷ در جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاریک رومر با نام اصلی ژان ماری موریس هنری شیرر در سال ۱۹۲۰ در شهر نانسی فرانسه در خانواده ای کاتولیک به دنیا آمد، بعدها به پاریس نقل مکان کرد و ابتدا به تدریس ادبیات فرانسه و سپس روزنامه نگاری پرداخت. رومر در سال ۱۹۴۶ اولین و تنها رمان خود با عنوان «الیزابت» را منتشر کرد. اریک رومر بعدها با ورود به عرصه نقد سینمایی قدم به جهان فیلم و سینما گذاشت. او در دو نشریه سینمایی فعالیت داشت.
در همین زمان بود که او نام «اریک رومر» را تحت تأثیر اریک فون اشتروهایم کارگردان اتریشی تبار، و ساکس رومر رمان نویس انگلیسی، برای خود برگزید.
رومر نقدنویسی را با نشریه «گازت دو سینما» آغاز کرد و بعدها این کار را در نشریه معتبر کایه دو سینما دنبال کرد و به همراه سه همکارش، ژان لوک گدار، ژاک ریوت، و فرانسوا تروفو به نقد سینمایی پرداخت. سینمای «موج نو فرانسه» زاده همین همکاری ها و نقدهاست. اریک رومر در طول پنج دهه فعالیت خود بیش از پنجاه فیلم کوتاه و بلند کارگردانی کرد. اولین فیلم او «علامت شیر» نام دارد که در سال ۱۹۵۹ تولید شد.
از فیلم های بلند رومر می توان به عشق در بعدازظهر، پائولین در ساحل، ازدواج خوب و همسر خلبان اشاره کرد. فیلم های او بارها جوایز جشنواره های جهانی از جمله جشنواره برلین، ونیز و کن را به خود اختصاص دادند.
رومر خود فیلم هایش را به رمان شبیه می دانست. از ویژگی های بارز فیلم های او، شخصیت محوری و استفاده از دیالوگ های طولانی غالباً متکی بر پیچیدگی های روابط زن و مرد است. در فیلم های رومر، به طور کلی زندگی افرادی به تصویر کشیده شده است که علی رغم هوش و مهارت سخنوری همواره در دستیابی به امیال خود ناموفق هستند. تضاد میان رفتار و گفتار افراد از دیگر خصوصیات بارز فیلم های رومر است. فیلم های رومر در مقایسه با آثار گدار و تروفو ساده و عاری از زرق و برق هستند، اما کارهای او نیز همچون این دو همواره پیرامون روابط انسانی می گردد و با روایاتی از عشق و خیانت درهم آمیخته است. فیلم های رومر با تصویر کردن لحظات عاشقانه، مثلث های عشقی و جوانان خوش سیما، داستانی به ظاهر ساده از زندگی روزمره مردم عادی تصویر می کرد اما در لایه های زیرین این روایت، مفاهیمی عمیق و جدی وجود داشت. [ ۲] آخرین فیلم اریک رومر با عنوان «داستان عاشقانه آستریا و سلادون» در سال ۲۰۰۷ در جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمد.
wiki: اریک رومر