ارین پور یحیی

[ویکی نور] آرین پور یحیی. «یحیی آرین پور» (1364-1286ش)، نویسنده، شاعر و متخلص به دانش، در تبریز متولد شد. نیای پدریش عباس میرزا بود و از طرف مادر، سلسله نسبش به خواجه نصیرالدین طوسی می رسد. آرین پور در شرح حال خود در «کتاب امروز» می گوید: روز و ماه و حتی سال تولدم را به درستی نمی دانم، آنچه از این بابت در شناسنامه ام آمده، راه به جایی نمی برد زیرا مستند به بیاض و یادداشت پشت جلد کتابی نیست.
وی در مدرسه ای در تبریز که اسماعیل امیر حیزی، مدیریت و تعلیمات آن را بر عهده داشت، تحصیل کرد. از هم درسان وی، دکتر رعدی آذرخشی، دکتر علی اصغر حریری، محمد حسین شهریار و دیگران بودند. از معلمانش می توان از ابوالقاسم فیوضات، تقی رفعت و سید احمد کسروی نام برد. تقی رفعت نخستین شخصی بود که وی را با ادبیات نو آشنا ساخت.
تحصیلات خود را از مکتب خانه و سپس در دبستان تمدن تبریز آغاز نمود. علوم متوسطه را در دبیرستان محمدیه همان شهر ادامه داد. از همان زمان قصیده گویی و غزل گویی را با تخلص «دانش» آغاز کرد. بعدها برخی از قطعه ها و ترجمه های شعری او در مجله های «سخن» و «یغما» به شکل پراکنده به چاپ رسید. در اواسط سال 1298 که در کلاس ششم دبیرستان تحصیل می کرد، شش شماره از مجله ی «ادب» را انتشار داد، شش شماره ی دیگر آن مجله تحت نظر اسماعیل امیر خیزی منتشر شد. در اواسط سال 1299 وارد خدمت وزارت دارایی در تبریز شد و تا مرداد 1332، یعنی مدت سی و سه سال پیاپی را در آن وزارتخانه مشاغلی داشت. زبان روسی را در آموزشگاهی در تبریز فراگرفت و با زبان های انگلیسی و فرانسوی نیز آشنا بود. پس از بازنشستگی به عنوان مترجم در راه آهن دولتی ایران مشغول به کار شد و همزمان به تحقیقات علمی خود ادامه داد. در سال 1346، کتاب ناصر خسرو و اسماعیلیان تألیف ایران شناس روس (برتلس) را ترجمه کرد. کتاب دیگر او خاطرات سیمونیچ، وزیر مختار روس بود. اثر دیگر او از صبا تا نیما نام دارد (1350) که تاریخ یک قرن و نیم (سده ی سیزدهم و نیمه ی اول سده ی چهاردهم هجری) ادب ایران است. وی سرانجام پس از یک سال بیماری جانکاه جان سپرد و در بهشت زهرا مدفون گردید.
ادبیات فارسی بر مبنای تألیف استوری / نوع اثر: کتاب / نقش: مترجم