آریستیپوس. آریستیپوس ( یونانی: Ἀρίστιππος , انگلیسی: Aristippus ) کورنایی ( ۴۳۵ تا ۳۵۶ق. م ) از شاگردان سقراط و بنیاگذار مکتب کورنایی یا سیرنایسیسم در فلسفه بود.
از اندک منابع عمده ای که می توان آگاهی نسبت به این فیلسوف به دست آورد، کتاب دوم از رسالهٔ زندگی و دیدگاه های فلاسفهٔ بزرگ نوشتهٔ دیوگنس لائرتیوس است که پنج سده پس از مرگ آریستیپوس نوشته شده است. در این کتاب حکایت های زیادی از وی نقل شده است که هر چند نمی توان دربست درستی تمام آن ها را پذیرفت اما دستکم می توان شمای کلی از اندیشه های او و تأثیری که بر اذهان گذاشته به دست آورد. [ ۱] در جوانی از زادگاهش کورنا به آتن رفت و در زمرهٔ مریدان سقراط قرار گرفت. بر خلاف رویهٔ سقراط از شاگردان خود پول دریافت می کرد. [ ۲]
آریستیپوس ظاهراً در کورِن با تعلیمات پروتاگوراس آشنا شد و ممکن است این سوفسطایی تا اندازه ای مسئول این نظریهٔ آریستیپوس باشد که تنها احساس های ما به ما معرفت یقینی می دهند. دربارهٔ اشیاء فی نفسه، حواس نمی توانند هیچ آگاهی یقینی به ما بدهند، و نه دربارهٔ احساس های دیگران؛ بنابراین احساس های شخصی باید پایه و اساس برای رفتار عملی باشند. [ ۳]
آریستیپوس «لذت» را غایت خیر می دانست و بر آن بود که هرچه می کنیم به امید لذت یا ترس از رنج است. باید توجه داشت اغلب لذت مد نظر او لذت های حسی بودند؛ عاقلانه نیست لذت حی و حاضر را به امید لذت نامعلومی که ممکن است در آینده به دست آوریم فروبگذاریم. [ ۴]
دیوگنس لائرتیوس نقل می کند زمانی که به خاطر زندگی با معشوقه ای مورد سرزنش قرار گرفت، پرسید: «آیا میان زندگی در خانه ای که دیگران پیش از آن در آن زیستند و خانه ای که کسی تا به حال در آن نزیسته تفاوتی هست؟» و سپس پرسید: «آیا تفاوتی میان سفر با کشتی که پیش از آن ده ها هزار نفر سفر کرده اند با کشتی که هیچ کس پیش از آن سفر نکرده است وجود دارد؟» پس از پاسخ منفی سرزنش کننده گفت: «به همین ترتیب تفاوتی میان زندگی با زنی که قبلاً با دیگران زندگی کرده با آنکه زندگی نکرده وجود ندارد!»[ ۵]
آریستاپوس معتقد بود انسان خردمند برای حفظ شادابی و خرسندی خود باید ارزوها و خواست هایش را محدود کند و پس از آن در زندگی سیاسی و اجتماعی مشارکت نماید.
سیرنایسیسم بر لذت مثبت، که از انجام کارها و مسئولیت های اجتماعی و سیاسی برمی آید تأکید کردند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز اندک منابع عمده ای که می توان آگاهی نسبت به این فیلسوف به دست آورد، کتاب دوم از رسالهٔ زندگی و دیدگاه های فلاسفهٔ بزرگ نوشتهٔ دیوگنس لائرتیوس است که پنج سده پس از مرگ آریستیپوس نوشته شده است. در این کتاب حکایت های زیادی از وی نقل شده است که هر چند نمی توان دربست درستی تمام آن ها را پذیرفت اما دستکم می توان شمای کلی از اندیشه های او و تأثیری که بر اذهان گذاشته به دست آورد. [ ۱] در جوانی از زادگاهش کورنا به آتن رفت و در زمرهٔ مریدان سقراط قرار گرفت. بر خلاف رویهٔ سقراط از شاگردان خود پول دریافت می کرد. [ ۲]
آریستیپوس ظاهراً در کورِن با تعلیمات پروتاگوراس آشنا شد و ممکن است این سوفسطایی تا اندازه ای مسئول این نظریهٔ آریستیپوس باشد که تنها احساس های ما به ما معرفت یقینی می دهند. دربارهٔ اشیاء فی نفسه، حواس نمی توانند هیچ آگاهی یقینی به ما بدهند، و نه دربارهٔ احساس های دیگران؛ بنابراین احساس های شخصی باید پایه و اساس برای رفتار عملی باشند. [ ۳]
آریستیپوس «لذت» را غایت خیر می دانست و بر آن بود که هرچه می کنیم به امید لذت یا ترس از رنج است. باید توجه داشت اغلب لذت مد نظر او لذت های حسی بودند؛ عاقلانه نیست لذت حی و حاضر را به امید لذت نامعلومی که ممکن است در آینده به دست آوریم فروبگذاریم. [ ۴]
دیوگنس لائرتیوس نقل می کند زمانی که به خاطر زندگی با معشوقه ای مورد سرزنش قرار گرفت، پرسید: «آیا میان زندگی در خانه ای که دیگران پیش از آن در آن زیستند و خانه ای که کسی تا به حال در آن نزیسته تفاوتی هست؟» و سپس پرسید: «آیا تفاوتی میان سفر با کشتی که پیش از آن ده ها هزار نفر سفر کرده اند با کشتی که هیچ کس پیش از آن سفر نکرده است وجود دارد؟» پس از پاسخ منفی سرزنش کننده گفت: «به همین ترتیب تفاوتی میان زندگی با زنی که قبلاً با دیگران زندگی کرده با آنکه زندگی نکرده وجود ندارد!»[ ۵]
آریستاپوس معتقد بود انسان خردمند برای حفظ شادابی و خرسندی خود باید ارزوها و خواست هایش را محدود کند و پس از آن در زندگی سیاسی و اجتماعی مشارکت نماید.
سیرنایسیسم بر لذت مثبت، که از انجام کارها و مسئولیت های اجتماعی و سیاسی برمی آید تأکید کردند.
wiki: آریستیپوس