اریح. [ اَ ی َ ] ( ع ص ) محمل اریح ؛ بارگیر فراخ. ( منتهی الارب ). اَروَح.اریح. [ اَ ی َ ] ( اِخ ) دهیست بشام. ( منتهی الارب ). و آن لغتی است در اریحا. هذلی گوید:فلیت ُ عنه سیوف َ اَرْیَح َ اذباءَ بفکی و لم اَکَد اَجِدُ.( معجم البلدان ).و رجوع به اریحا شود.