اُرومیه، دریاچه
بزرگ ترین دریاچۀ درون بومی ایران، بین استان های آذربایجان شرقی و غربی، با مساحت ۴,۸۷۰ کیلومتر مربع. طول این دریاچه، از شمال به جنوب ۱۴۰ کیلومتر و پهنای متوسط آن ۳۵ کیلومتر و ارتفاع سطح آب آن ۱,۲۷۵ متر است. ژرفای این دریاچه در آب های شمالی شش متر و در نواحی جنوبی بین دوازده تا پانزده متر است. آب آن بسیار شور و غلظت املاح آن حدود ۱۹۰ گرم در هر لیتر است و جز گونه ای میگوی کوچک، که خوراک پرندگان را تشکیل می دهد، موجود دیگری در آن زندگی نمی کند. وسعت حوضه یا آبگیر آن ۵۰,۸۵۰ کیلومتر مربع است و مهم ترین رودهایی که به این دریاچه وارد می شوند عبارت اند از تلخه رود، سیمینه رود، زرینه رود، رود مهاباد، رود گدار، باراندوزچای، شهرچای، و نازلوچای. مهم ترین آبادی های ساحلی آن عبارت اند از بندرهای شرفخانه، گلمانخانه، رحمانلو، آق گنبد، و قوشچی. جزایر و جزیره های کوچک بسیاری، که شمارشان به ۱۰۲ می رسد، در این دریاچه دیده می شوند؛ بزرگ ترین آن ها عبارت اند از شاهی، کبودان، اشک، اسپیر، و آرزو. بدیهی است که میزان بارش های سالانه و نوسان سطح آب دریاچه در شمار جزایر مزبور مؤثر خواهد بود. یونانی های باستان این دریاچه را کاپاوتا (کبودان) نامیده اند و بطلمیوس آن را مارگیانه خوانده است. پژوهشگران این دریاچه را همان چیچست مذکور در اَوِستا می دانند و برخی از مورخان آن را کبودان و گاه دریاچۀ شاهی خوانده اند و حمدالله مستوفی از آن با نام دریاچۀ ارومیه یاد می کند.
بزرگ ترین دریاچۀ درون بومی ایران، بین استان های آذربایجان شرقی و غربی، با مساحت ۴,۸۷۰ کیلومتر مربع. طول این دریاچه، از شمال به جنوب ۱۴۰ کیلومتر و پهنای متوسط آن ۳۵ کیلومتر و ارتفاع سطح آب آن ۱,۲۷۵ متر است. ژرفای این دریاچه در آب های شمالی شش متر و در نواحی جنوبی بین دوازده تا پانزده متر است. آب آن بسیار شور و غلظت املاح آن حدود ۱۹۰ گرم در هر لیتر است و جز گونه ای میگوی کوچک، که خوراک پرندگان را تشکیل می دهد، موجود دیگری در آن زندگی نمی کند. وسعت حوضه یا آبگیر آن ۵۰,۸۵۰ کیلومتر مربع است و مهم ترین رودهایی که به این دریاچه وارد می شوند عبارت اند از تلخه رود، سیمینه رود، زرینه رود، رود مهاباد، رود گدار، باراندوزچای، شهرچای، و نازلوچای. مهم ترین آبادی های ساحلی آن عبارت اند از بندرهای شرفخانه، گلمانخانه، رحمانلو، آق گنبد، و قوشچی. جزایر و جزیره های کوچک بسیاری، که شمارشان به ۱۰۲ می رسد، در این دریاچه دیده می شوند؛ بزرگ ترین آن ها عبارت اند از شاهی، کبودان، اشک، اسپیر، و آرزو. بدیهی است که میزان بارش های سالانه و نوسان سطح آب دریاچه در شمار جزایر مزبور مؤثر خواهد بود. یونانی های باستان این دریاچه را کاپاوتا (کبودان) نامیده اند و بطلمیوس آن را مارگیانه خوانده است. پژوهشگران این دریاچه را همان چیچست مذکور در اَوِستا می دانند و برخی از مورخان آن را کبودان و گاه دریاچۀ شاهی خوانده اند و حمدالله مستوفی از آن با نام دریاچۀ ارومیه یاد می کند.
wikijoo: ارومیه،_دریاچه