ارنو انتوان

آرنو (پدر) آنتوان (۱۵۶۰ـ۱۶۱۹). آرنو (پدر)، آنتوان (۱۵۶۰ـ۱۶۱۹)(Arnauld, Antoine)
پرچمدار فرانسوی آیین یانسن. مخالف سرسخت یسوعیانبود و رساله هایی دربارۀ نهضت یانسنو نیز آثاری در زمینه های منطق، هندسه و دستور زبان تألیف کرد. صاحب بیست فرزند بود که بسیاری از آن ها با رئیس دیرپور روآیال، کانون آیین یانسن، ارتباط داشتند. کوچک ترین فرزندش آنتوانبه «آرنوی بزرگ» شهرت یافت. سال ها در خفا زندگی کرد و شانزده سال پایان عمرش را در بروکسل گذراند.

آرنو (پسر) آنتوان (۱۶۱۲ـ۱۶۹۴). آرنو (پسر)، آنتوان (۱۶۱۲ـ۱۶۹۴)(Arnauld, Antoine)(مشهور به «آرنوی بزرگ») متکلم و فیلسوف فرانسوی، پیرو آیین یانسن. در ۱۶۵۶، به سبب حملاتش به یسوعیان، از دانشگاه سوربوناخراج شد. پس از وقفه ای کوتاه در دورۀ صلحِ کلمنس نهم، اَلکساندر ششم بار دیگر آیین یانسن را محکوم کرد (۱۶۹۰م) و آرنو به هلند گریخت. در این کشور به مباحثاتی با یسوعیان، پروتستانها، و نیکلا مالبرانشفیلسوف پرداخت. در ۱۶۶۲ منطق پور روایالرا با همکاری نیکولنوشت، و در ۱۶۴۳ نگارش کتابِ در باب عشای مکرراو را ناگزیر به بیست سال زندگی در خفا کرد. پس از آن که آرنو نامه به یک دوک و همتا(۱۶۵۶) را، که حمله ای صریح به روش های یسوعیان بود، نوشت، پاسکالنامه های ولایتی(۱۶۵۶ـ۱۶۵۷) را منتشر کرد، اما نتوانست از اخراج او از سوربون جلوگیری کند. آرنو رساله ای دیگر در قالبِ نامه با عنوان نامۀ یک معلم سوربون به یک مقام بلندپایهنوشته است (۱۶۵۵). زمانی که پاپ کلمنس نهم حمله به آیین یانسن را متوقف کرد، آرنو از عزلت بیرون آمد و با استقبال گرم لوئی چهاردهم روبه رو شد. اعتقاد ابدی کلیسای کاتولیک به آیین عشای ربانی(۱۶۶۹ـ۱۶۷۶)، که با همکاری نیکول به نگارش درآمد، دفاعیۀ آرنو از اصل اعتقادی قلب ماهیتو حملۀ دیگری به عقاید کالوَن بود. ولی پیروی آرنو از عقاید کاتولیکی سنتی از صمیم قلب نبود و در زمان تبعید در هلند به آرای یانسن بازگشت. او کوچک ترین فرزند آنتوان آرنوی پدر و برادر مادرْ آنژلیک دوسن مادلنبود.