ارمییتی

اَرمَئیتی
از اَمشاسْپَندان در دین زَردُشت. نیز به معنی اخلاص، فروتنی، و پرهیزگاری. ارمئیتی امشاسپندی مؤنث و همراه اَهورامَزدا است. زردشت او را دختر اهورامزدا می نامد. ناموی در گاهان یا سروده های زردشت، همراه با صفت اِسپَنته به معنی افزونی بخش و مقدس آمده است. این اسم و صفت در متون نو اوستایی، کاملاً با یکدیگر پیوند یافته و سرانجام در متونِ فارسیِ میانه به اسم واحد اِسپَندارمذ یا اسفند در فارسی جدید، تبدیل شده است. زردشت در سروده های خود، از ارمئیتی می خواهد که به او و ویشتاسپ، که پشتیبان زردشت بود، نیرو و قوت بدهد. در متون نو اوستایی، ارمئیتی در جایگاه چهارم پس از خْشَثْرَه یا شَهریوَر، پادشاهی عدالت، قرار دارد و در جانب چپِ اهورامزدا همراه دو امشاسپند مادینۀ دیگر می نشیند. زمین مظهر وجودی ارمئیتی و نماد مادّی او به شمار می رود. ارمئیتی زنان را که همچون زمین زندگی بخش و پرورنده اند، تحت حمایت خاص خود دارد. روز پنجم هر ماه و ماه دوازدهم سال در تقویم زردشتی روز ارمئیتی است. زردشتیان روز پنجم اسفندماه جشنی به افتخار این امشاسپند برگزار می کنند، که در این روز مردان به زنان هدیه می دهند و دختران همسر انتخاب می کنند.