آرمین حسین. آرمین، حسین (تهران ۱۲۹۳ـ۱۳۷۴ش)
آرمین، حسین
معروف به «کمال الدین»، پزشک ایرانی. دورۀ ابتدایی را در مدرسۀ حسینیۀ تهران و دورۀ دبیرستان را در مدارس تدین و ثروت (ایرانشهر) به پایان برد. در ۱۳۱۳ش، در مدرسۀ علوم عالی طب (دانشکدۀ پزشکی) به تحصیل پرداخت. در ۱۳۱۹ش، دانشنامۀ دکتری خود را اخذ کرد. چندی مسئول سالن تشریح بود. در ۱۳۲۳، رئیس درمانگاه آسیب شناسی دانشکدۀ پزشکی دانشگاه تهران و در ۱۳۲۷، رئیس بخش آسیب شناسی آن شد. در ۱۳۲۹، به فرانسه رفت و دورۀ آسیب شناسی عمومی را به پایان رسانید. سپس به ایران بازگشت. در ۱۳۳۴، سمت استادی کرسی آسیب شناسی را عهده دار شد. در ۱۳۴۸، ریاست آزمایشگاه جنایی شهربانی و در ۱۳۵۰، ریاست دانشکدۀ پزشکی دانشگاه تهران را به عهده گرفت. در نخستین دورۀ نظام پزشکی چند ماهی دبیرکل سازمان نظام پزشکی بود. وی از اعضای انجمن های داخلی و خارجی چون انجمن رتیکولواندوتلیال، انجمن آسیب شناسی ایران، انجمن جراحی ایران و انستیتوی علوم نیویورک بود. در ۱۳۴۶، از محمدرضا شاه پهلوی نشان درجۀ سه همایون و از دولت فرانسه نشان های لوئی پاستور و شوالیه گرفت. گویند وی عضو لژ ماسونی کوروش بود. از آثارش: آسیب شناسی آزردگی های سورنال «غدد فوق کلیوی» (تهران، ۱۳۳۳)؛ آسیب شناسی آزردگی های سیستم رتیکولواندوتلیال، ۲ جلد (تهران، ۱۳۳۱، ۱۳۳۲)، آسیب شناسی عمومی و اختصاصی، ۲ جلد (تهران، ۱۳۵۱)؛ آسیب شناسی، گانگلیون استلو (تهران، ۱۳۲۹)؛ آسیب شناسی لنفوگرانوماتوزیدخیم (تهران، ۱۳۲۸)؛ اگرانولوسیتوز و سندروم اگرانولوسیتر (تهران، بی تا)؛ بیماری خون و بافت های خون و لنف ساز (تهران، ۱۳۲۱)؛ سرطان شناسی، ۲ جلد (تهران، ۱۳۳۴، ۱۳۳۷)؛ نکروز کبد (تهران، ۱۳۴۱).
آرمین، حسین
معروف به «کمال الدین»، پزشک ایرانی. دورۀ ابتدایی را در مدرسۀ حسینیۀ تهران و دورۀ دبیرستان را در مدارس تدین و ثروت (ایرانشهر) به پایان برد. در ۱۳۱۳ش، در مدرسۀ علوم عالی طب (دانشکدۀ پزشکی) به تحصیل پرداخت. در ۱۳۱۹ش، دانشنامۀ دکتری خود را اخذ کرد. چندی مسئول سالن تشریح بود. در ۱۳۲۳، رئیس درمانگاه آسیب شناسی دانشکدۀ پزشکی دانشگاه تهران و در ۱۳۲۷، رئیس بخش آسیب شناسی آن شد. در ۱۳۲۹، به فرانسه رفت و دورۀ آسیب شناسی عمومی را به پایان رسانید. سپس به ایران بازگشت. در ۱۳۳۴، سمت استادی کرسی آسیب شناسی را عهده دار شد. در ۱۳۴۸، ریاست آزمایشگاه جنایی شهربانی و در ۱۳۵۰، ریاست دانشکدۀ پزشکی دانشگاه تهران را به عهده گرفت. در نخستین دورۀ نظام پزشکی چند ماهی دبیرکل سازمان نظام پزشکی بود. وی از اعضای انجمن های داخلی و خارجی چون انجمن رتیکولواندوتلیال، انجمن آسیب شناسی ایران، انجمن جراحی ایران و انستیتوی علوم نیویورک بود. در ۱۳۴۶، از محمدرضا شاه پهلوی نشان درجۀ سه همایون و از دولت فرانسه نشان های لوئی پاستور و شوالیه گرفت. گویند وی عضو لژ ماسونی کوروش بود. از آثارش: آسیب شناسی آزردگی های سورنال «غدد فوق کلیوی» (تهران، ۱۳۳۳)؛ آسیب شناسی آزردگی های سیستم رتیکولواندوتلیال، ۲ جلد (تهران، ۱۳۳۱، ۱۳۳۲)، آسیب شناسی عمومی و اختصاصی، ۲ جلد (تهران، ۱۳۵۱)؛ آسیب شناسی، گانگلیون استلو (تهران، ۱۳۲۹)؛ آسیب شناسی لنفوگرانوماتوزیدخیم (تهران، ۱۳۲۸)؛ اگرانولوسیتوز و سندروم اگرانولوسیتر (تهران، بی تا)؛ بیماری خون و بافت های خون و لنف ساز (تهران، ۱۳۲۱)؛ سرطان شناسی، ۲ جلد (تهران، ۱۳۳۴، ۱۳۳۷)؛ نکروز کبد (تهران، ۱۳۴۱).
wikijoo: آرمین،_حسین_(تهران_۱۲۹۳ـ۱۳۷۴ش)