ارمیای نبی کتاب

اِرمیای نَبی، کتاب (Jeremiah, Book of)کتابی از عهد عتیق، منسوب به ارمیای نبی، که دورۀ رسالتش از حدود ۶۲۶پ م تا سقوط بیت المقدس (اورشلیم) در ۵۸۶پ م را دربر می گیرد. پس از سقوط شهر و اخراج جمعیت یهودِ آن، ارمیا را به مصر بردند و او در آن جا درگذشت. ارمیا گناهکاران را به توبه فرا خواند تا مگر خداوند به آفرینشی نو دست بزند، و مفهوم «عهد جدید» از این جا نطفه بست. ۲۵ باب نخست کتاب ارمیا شامل پیشگویی هایی دربارۀ فرجام تلخ اورشلیم و یهودا و بخش هایی از زبان خود ارمیا دربارۀ زندگی اش مشهور به «اعترافات ارمیا» است. در باب ۲۶ می گوید که سخنانش را به باروخ تقریر می کند و وی بر طوماری می نویسد. ابواب ۲۶ تا ۴۵ روایت هایی از زندگی ارمیا، و ابواب ۴۶ تا ۵۱ پیشگویی هایی دربارۀ اقوام خارجی است. پایان بخش کتاب، باب ۵۲، شرح انهدام اورشلیم به دست بابلیان است.