ارماء
لغت نامه دهخدا
ارماء. [ اَ ] ( ع اِ ) ج ِ رَمی .
ارماء. [ اِ ] ( ع مص ) ربا دادن. || افزون کردن. || انداختن. ( منتهی الأرب ). افکندن. بیوکندن. ( زوزنی ). || ارماء از فَرَس ؛ فرودافکندن از اسب. اِلقاء. || ارماء بر ستین و غیره ؛ افزون شدن بر شصت و جز آن. ( از منتهی الأرب ). || ارماء ببلاد؛ بیرون آوردن کسی و دور انداختن او از وطن. ( از منتهی الأرب ). || نزدیک گردیدن به. ( از منتهی الأرب ). || افزون شدن. ( زوزنی ). زیاده شدن : اَرْمَاءَ علی مِاءة؛ زیاده شد بر صد. ( منتهی الأرب ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید