اَرفَع الدّوله، میرزا رِضا (تبریز ۱۲۳۳ـ تهران ۱۳۱۴ش)
دولتمرد ایرانی، ملقب به دانش مشهور به پرنس رضا ارفع، فرزند حسن صراف ایروانی. در زادگاهش دانش آموخت و پس از آن به استانبول رفت و زبان های ترکی، یونانی و فرانسوی را فرا گرفت. در ۱۳۰۰ق به نیابت اول سرکنسولی رسید و سپس به سفارت ایران در روسیه و عثمانی منصوب شد. پس از جنگ جهانی اول به نمایندگی از دولت ایران در دیوان صلح لاهه شرکت جست و پس از آن بازنشسته شد. چندی در فرانسه به سر برد، سپس به ایران آمد و وزیر عدلیۀ کابینه علاء السلطنه شد و چندی نیز سفیر کبیر ایران در اروپا بود. از آثارش: مجموعه اشعار منتخبات دانش (۱۳۰۶ق)، خاطرات پرنس ارفع (تهران، ۱۳۷۸ش)؛ مثنوی طول عمر، آوازه بزم صلح لاهه، رسالۀ رشدیه در خط فارسی؛ و گوهر خاوری.
دولتمرد ایرانی، ملقب به دانش مشهور به پرنس رضا ارفع، فرزند حسن صراف ایروانی. در زادگاهش دانش آموخت و پس از آن به استانبول رفت و زبان های ترکی، یونانی و فرانسوی را فرا گرفت. در ۱۳۰۰ق به نیابت اول سرکنسولی رسید و سپس به سفارت ایران در روسیه و عثمانی منصوب شد. پس از جنگ جهانی اول به نمایندگی از دولت ایران در دیوان صلح لاهه شرکت جست و پس از آن بازنشسته شد. چندی در فرانسه به سر برد، سپس به ایران آمد و وزیر عدلیۀ کابینه علاء السلطنه شد و چندی نیز سفیر کبیر ایران در اروپا بود. از آثارش: مجموعه اشعار منتخبات دانش (۱۳۰۶ق)، خاطرات پرنس ارفع (تهران، ۱۳۷۸ش)؛ مثنوی طول عمر، آوازه بزم صلح لاهه، رسالۀ رشدیه در خط فارسی؛ و گوهر خاوری.