ارعن

لغت نامه دهخدا

ارعن.[ اَ ع َ ] ( ع ص ) نادان. ابله. احمق. مرد گول زودسخن. || فروهشته گوشت و سست. ( منتهی الأرب ). مسترخی. || دراز بی عقل. احمق دراز. دراز احمق. ( زمخشری ). مؤنث : رَعْناء. || جیش ارعن ؛ لشکر گران بسیار. ( منتهی الأرب ). آن لشکر که بپاره کوه ماند. ( مهذب الاسماء ). لشکر کوهی. سپاهی گران.جیش عظیم. || ( ن تف ) نعت تفضیلی از رعن.
- امثال :
ارعن من هواءالبصرة ؛ الرعن الاسترخاء و الاضطراب و قال : و دخلوها رحلة فیها رعن ، و انماوصفوا هواها بذلک لاضطراب فیها و سرعة تغیره. ( مجمع الامثال میدانی ).

فرهنگ فارسی

مرداحمق وگول، ابله، گول وسست، درازبی عقل، هرگاه درصفت جیش ولشکرگفته شودبه معنی گران وبسیاراست
نادان

پیشنهاد کاربران

بپرس