ارض مقدس

[ویکی فقه] سرزمین مقدّس فلسطین یا همراه بخشی از شام یا همه منطقه شامات، مهد پیامبران و سرزمین موعود بنی اسرائیل را ارض مقدّس می نامند.
همه مناطق کره زمین از جهت انتساب به آفریدگارشان از صبغه ای قدسی برخوردارند. با این حال، در قرآن فقط یک سرزمین را مقدّس دانسته، و مناطق گوناگون آن، مبارک خوانده شده است البتّه صفت مبارک در یک مورد دیگر نیز برای کعبه به کار رفته است.
توصیف های قرآن
واژه «طور» و گاه، ارض با الف و لام عهد، به سرزمین مورد نظر اشاره دارند. این سرزمین در قرآن به «مُبَوَّاَ صِدق» به معنای جای گاه صدق و راستی و «رَبوَة ذاتِ قَرار و مَعین» به معنای سرزمین مرتفع دارای امنیّت و دارای آب نیز وصف شده است.

[ویکی اهل البیت] سرزمین مقدّس فلسطین یا همراه بخشی از شام یا همه منطقه شامات، مهد پیامبران و سرزمین موعود بنی اسرائیل
همه مناطق کره زمین از جهت انتساب به آفریدگارشان از صبغه ای قدسی برخوردارند. (سوره عنکبوت/29، 56؛ سوره فصلت/41، 10) با این حال، در قرآن فقط یک سرزمین را مقدس دانسته (سوره مائده/5، 21؛ سوره طه/20، 12؛ سوره نازعات/79، 16) و مناطق گوناگون آن، مبارک خوانده شده است. (سوره اعراف/7، 137؛ سوره اسراء/17، 1؛ سوره انبیاء/21، 71 و 81؛ سوره قصص/28، 30؛ سوره سبأ/34، 18)؛ البتّه صفت مبارک در یک مورد دیگر نیز برای کعبه بکار رفته است.(سوره آل عمران/3، 96)
واژه «طور» (سوره طه/20،80؛ سوره مؤمنون/23، 20؛ سوره تین/95، 2) و گاه، ارض با الف و لام عهد (اسراء/17، 104)، به سرزمین مورد نظر اشاره دارند. این سرزمین در قرآن به «مُبَوَّاَ صِدق» به معنای جایگاه صدق و راستی (سوره یونس/10، 93) و «رَبوَة ذاتِ قَرار و مَعین» به معنای سرزمین مرتفع دارای امنیّت و دارای آب (سوره مؤمنون/23، 50) نیز وصف شده است.
سابقه این سرزمین به پیش از هجرت حضرت ابراهیم علیه السلام به آن بازمی گردد و از دیرباز به سرزمین کنعانیان معروف بوده است. برخی نیز از نگاه اسطوره ای، سابقه آن را به آغاز ظهور بشر در زمین بازگردانده اند.
اورشلیم در نقش نمادی از تمام آن سرزمین مقدس، از مهم ترین مناطق آن به شمار می رود که نخستین اثر باستانی آن به قرن 19 و سپس 14 قبل از میلاد باز می گردد. این شهر در کتاب مقدس به نام های یبوس، اریئیل،شهر نیکی و عدالت و امان، شهر پاکی، شهر مقدّس، عروس خداوند، سرزمین مقدّس، ارض موعود، و سرزمین اسرائیل یاد ده است.
بیت المقدّس در طول تاریخ، ساکنان گوناگونی را به خود دیده است؛ کنعانیان، حثّیان، یبوسیان، اموریان عبرانیان (یهود) و سرانجام عرب ها هر یک در دوره ای به آن روی آورده اند.
برخی، وعده های کتاب مقدس درباره مالکیت این سرزمین را دست آویزی برای برخی یهودیان افراطی موسوم به صهیونیست ها، جهت کسب مشروعیت سلطه بر آن سرزمین می دانند که بر اثر آن (و موقعیت راهبردی فلسطین در خاورمیانه) موضوع سرزمین مقدس، صبغه سیاسی شدیدی یافته و نزاع های درون طایفه ای و بین الادیانی فراوانی را پدید آورده است.

[ویکی فقه] ارض مقدس (قرآن). بیت المقدس ، دمشق ، فلسطین و قسمتی از اردن ، شام ، سرزمین طور و اطراف آن ارض مقدس اطلاق شده است.
علما ارض مقدس را بیت المقدس ، دمشق ، فلسطین و قسمتی از اردن ، شام ، سرزمین طور و اطراف آن دانسته اند.
نظر شیخ طوسی
شیخ طبرسی صاحب مجمع البیان برای هر یک از موارد چهارگانه قائلی را ذکر کرده است. در این مدخل از جملات: «الارض التی بارکنا حوله»، «القری التی بـرکنا فیها»، «الارض المقدسة»، « مبوء صدق » و «مسجد الاقصی الذی بـرکنا حوله» استفاده شده است.