ارشیناز

1. شما دچار برداشت نادرستی ( سوء تفاهمی ) از واژه فارسیِ اوستایی شدید!
من که خط تیره ( - ) نگذاشتم، شما خودتان آن را از هم جدا کردید!
واژه فارسیِ اوستایی: یعنی زبان اوستایی یکی از گونه های فارسی است ( که از فارسی میانه زرتشتی و فارسی میانه مسیحی"زبوری" بوجود آمده است )
مانند: فارسیِ باستان، فارسیِ میانه، فارسیِ دری، فارسیِ نو و. . .
2. کوتاهی ( پارسیگ: نَرسپان ) این بخش را می پذیرم ولی برای درست انگاری آن >>> هزاره سوم میلادی را پیشنهاد می کنم!
558 پیش از میلاد: آغاز پادشاهی کوروش بزرگ در اَنشان ( اَنزان ) و جابجایی پایتخت به شوش ( خوزستان )
530 پیش از میلاد: زمان دیهیم گذاری ( تاجگذاری ) کوروش فرمند
پس می شود: 2579 هخامنشی
3. این واژه از کتاب زنان هخامنشی:
نوشته: ماریا براسیوس و برگردان: هایده مشایخ برگرفته شده است!
4. آریا: دوستِ وفادار، رفیق جون جونی ( صمیمی و خودمونی ) -
آزاده، سرافراز، بالنده - شریف، نجیب، شرافتمند، پاک نژاد، سِپَنتا -
با اصالت، اصیل، ریشه دار، تبارمند، بزرگوار
فارسی باستان: ایرنیتَه ویجه ( ایرانویچ: نخستین سرزمین آریایی ها )
که در سنگ نوشته های داریوش در نقش رستم ( دو کتیبه ) و شوش ( نوزده کتیبه ) آمده است!
اوستایی: اَیرینَه
فارسی میانه اشکانی ( پَهلَوانیگ، پَهلَوانیک ) : ایر ( اِریه، ایریه )
فارسی میانه ساسانی ( پارسیگ، پارسیک ) : اِریک
این واژه نخست اِرشیناز بوده که در پی گذشت زمان به گونه آرشیناز درآمده است!
به مانند واژه آریا
5. خب درسته، آریایی ویژه ایرانی ها نیست و گونه های گوناگونی را در برمی گیرد و وابسته به مهاجرت آریایی هاست
( ( گرچه برخی هم مهاجرت آریاییان را نمی پذیرند و گمان می دارند که آریاییان پیش از دوران نوسنگی در ایران می زیسته اند! ) )
با این همه کتاب هایی برای بهتر دریافتن این پُرسمان ( موضوع ) وجود دارد
برخی از آن ها:
ایرانویچ: نوشته بهرام فره وَشی
زندگی و مهاجرت آرییان: نوشته فریدون جُنِیدی
مهاجرت آریایی ها به مهد کهن ایران: نوشته اعظم ایراندوست
در پایان یه پیشنهاد دوستانه به دوست نازنین و مهربانم علیرضا حیدری دارم:
بهتر نیست به جای خرده گیری به دیگران و کوچک شمردن کارهای آنان، دست گیر آن ها باشیم تا دست انداز
یا این که خودمان چرخ دنده های زبان پارسی ( فارسی ) را بچرخانیم و یک واژه ی زیبا بیافرینیم!
سعدی:
دل برگرفتی از بَرَم، ای دوست دست گیر/
کز دست می رود سَرَم، ای دوست دست گیر
شرط است دست گیری درمندِگان و من/
هر روز ناتوان ترم، ای دوست دست گیر
پایاب نیست، بحر غمت را و من غریق/
خواهم که سر برآورم، ای دوست دست گیر
سر می نهم که پای برآرم ز دام عشق/
وین کی شود میسرم، ای دوست دست گیر
دل جان همی سپارد و فریاد می کند/
کِآخر به کار تو دَرَم، ای دوست دست گیر
راضی شدم به یک نظر اکنون که وصل نیست/
آخر بدین محقرم، ای دوست دست گیر
از دامن تو دست ندارم که دست نیست/
بر دستگیر دیگرم، ای دوست دست گیر
سعدی نه بارها به تو برداشت دست عجز/
یک بارَش از سر کرم، ای دوست دست گیر

علیرضا حیدری
روزنامه اعتماد
سه شنبه ۲۳ مهر ۱۳۹۸، شماره ۴۴۸۹

ناز: کِرِشمه، عِشوه، دلبری، غَمزه، قَمیش!
معنی: دختر دلربا و باهوشِ آریایی، دوشیزه ایرانیِ زرنگ و کاریزما دار!، بانوی جذاب و آبدیده پارسی،
شهربانو فریبنده و کار بَلَد فارسی، ملکه دِلکِش و آزموده ایرانی