اردوگاه کار اجباری وایوارا بزرگترین اردوگاه از میان ۲۲ اردوگاه کار اجباری آلمان نازی در استونی در جریان جنگ جهانی دوم بود. بیش از ۲۰٬۰۰۰ زندانی یهودی در این اردوگاه نگاه داشته می شدند، که بیشتر آن ها از گتوهای ویلنا و کونو بودند، [ ۱] اما دیگرانی نیز از لتونی، لهستان، مجارستان، و گتو ترزینشتات در میانشان حضور داشتند. وایوارا از آخرین اردوگاه هایی بود که تشکیل یافت و دوره فعالیتش میان اوت ۱۹۴۳ تا فوریه ۱۹۴۴ بود. [ ۲]
در ۲۱ ژوئن ۱۹۴۳، هاینریش هیملر دستور برچیدن گتوهای باقی مانده در کشورهای حوزه بالتیک را صادر کرد. متعاقباً، مقامات آلمان به منظور برنامه ریزی برای ایجاد اردوگاه های کار اجباری برای عملیات استخراج سنگ نفت، تحت نظارت فرمانده پلیس امنیت و اس دی در روال ( Reval نام آلمانی پایتخت استونی، تالین، بود ) دیدار کردند. از اوت ۱۹۴۳، تعدادی اردوگاه کار اجباری در سراسر استونی توسط سازمان توت تأسیس شدند. مرکز اداری مجموعه اردوگاه با مسئولیت هانس آومایر، فرمانده سابق در آشویتس، در واویارا واقع شد. ریاست ستاد اداری را اتو برنیس بر عهده داشت. در مجموع فقط ۱۵ آلمانی در این اردوگاه خدمت می کردند، و بیشتر نگهبانان توسط نیروهای کمکی گردانهای امنیتی ۲۸۷ و ۲۹۰ ( موسوم به Schutzmannschaftsbataillone ) از استونی و روسیه استونیایی و روسی تأمین می شدند.
این اردوگاه در اوایل اوت ۱۹۴۳ در نزدیکی ایستگاه قطار وایوارا گشایش یافت. از اردوگاه به عنوان اردوگاه مادر برای ۲۰ اردوگاه زیرمجموعه اش واقع در سراسر استونی بهره گرفته می شد؛[ ۲] برخی از آنها برای مدت کوتاهی فعالیت داشتند و از همه آنها به عنوان «مجموعه اردوگاه وایوارا» نام برده می شد. در ابتدا اردوگاه توسط سازمان توت اداره می شد، اما پس از چند هفته کورت پانیکه اداره اش را بر عهده گرفت. هنگامی که پانیکه در اواخر ماه سپتامبر ادارهٔ اردوگاه زیرمجموعه ای ناروا ( Narva ) را به دست گرفت، هلموت اشنابل به فرماندهی اردوگاه وایوارا رسید. در پاییز ۱۹۴۴، برخی از زندانیان از طریق دریا به اردوگاه مرگ اشتوتهوف منتقل شدند. [ ۳] آنها از آنجا به اردوگاه های زیربخش ناتزوایلر - استروتهوف فرستاده شدند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر ۲۱ ژوئن ۱۹۴۳، هاینریش هیملر دستور برچیدن گتوهای باقی مانده در کشورهای حوزه بالتیک را صادر کرد. متعاقباً، مقامات آلمان به منظور برنامه ریزی برای ایجاد اردوگاه های کار اجباری برای عملیات استخراج سنگ نفت، تحت نظارت فرمانده پلیس امنیت و اس دی در روال ( Reval نام آلمانی پایتخت استونی، تالین، بود ) دیدار کردند. از اوت ۱۹۴۳، تعدادی اردوگاه کار اجباری در سراسر استونی توسط سازمان توت تأسیس شدند. مرکز اداری مجموعه اردوگاه با مسئولیت هانس آومایر، فرمانده سابق در آشویتس، در واویارا واقع شد. ریاست ستاد اداری را اتو برنیس بر عهده داشت. در مجموع فقط ۱۵ آلمانی در این اردوگاه خدمت می کردند، و بیشتر نگهبانان توسط نیروهای کمکی گردانهای امنیتی ۲۸۷ و ۲۹۰ ( موسوم به Schutzmannschaftsbataillone ) از استونی و روسیه استونیایی و روسی تأمین می شدند.
این اردوگاه در اوایل اوت ۱۹۴۳ در نزدیکی ایستگاه قطار وایوارا گشایش یافت. از اردوگاه به عنوان اردوگاه مادر برای ۲۰ اردوگاه زیرمجموعه اش واقع در سراسر استونی بهره گرفته می شد؛[ ۲] برخی از آنها برای مدت کوتاهی فعالیت داشتند و از همه آنها به عنوان «مجموعه اردوگاه وایوارا» نام برده می شد. در ابتدا اردوگاه توسط سازمان توت اداره می شد، اما پس از چند هفته کورت پانیکه اداره اش را بر عهده گرفت. هنگامی که پانیکه در اواخر ماه سپتامبر ادارهٔ اردوگاه زیرمجموعه ای ناروا ( Narva ) را به دست گرفت، هلموت اشنابل به فرماندهی اردوگاه وایوارا رسید. در پاییز ۱۹۴۴، برخی از زندانیان از طریق دریا به اردوگاه مرگ اشتوتهوف منتقل شدند. [ ۳] آنها از آنجا به اردوگاه های زیربخش ناتزوایلر - استروتهوف فرستاده شدند.
