اردوگاه کار اجباری ناتزوایلر - اشتروتهوف ( به آلمانی: Natzweiler - Struthof ) از جمله اردوگاه های کار اجباری آلمان نازی بود که در کوهستان های ووژ نزدیک به روستای «ناتزویلر» و استروتهوف در قلمرو انضمامی دفاکتوی گائو بادن - آلزاس فرانسه برپا شده بود. این اردوگاه از ۲۱ مه ۱۹۴۱ تا سپتامبر ۱۹۴۴ فعالیت می کرد، و تنها اردوگاه برپا شده توسط آلمان نازی در خاک فرانسهٔ پیش از جنگ بود. اردوگاه در ارتفاع ۸۰۰ متری از دریا و در منطقه ای بسیار محافظت شده قرار داشت.
تخمین زده می شود که در اردوگاه کار اجباری ناتزوایلر - اشتروتهوف نزدیک به ۵۲٬۰۰۰ زندانی در طی دوران فعالیت در آنجا نگه داشته می شدند. [ ۱] [ ۳] این زندانیان اغلب جنگجویان مقاومت در قلمروهای اشغالی آلمان نازی بودند. از اردوگاه هم به عنوان اردوگاه انتقالی و هم برای کاری اجباری استفاده می شد و با گذر جنگ، از آن برای کشتار نیز بهره گرفته می شد. تعدادی از زندانیان این اردوگاه به دلیل کمبود غذا و کار شدید جان باختند. تخمین زده می شود که ۲۲٬۰۰۰ تن جان خود را در این اردوگاه و زیرمجموعه های آن از دست دادند. [ ۴] بسیاری زندانیان به اردوگاه های دیگر فرستاده شدند؛ به ویژه، در ۱۹۴۴ رئیس پیشین اردوگاه آشویتس به ناتزوایلر آورده شد تا با پیشروی بیشتر نیروهای متفق در فرانسه، زندانیان اردوگاه را به داخائو منتقل کند. تنها کارمندان اندکی از اعضای اس اس تا آزادسازی اردوگاه توسط ارتش یکم فرانسه و گروه ارتشی ششم ایالات متحده در ۲۳ نوامبر ۱۹۴۴ در آن باقی ماندند. [ ۵]
در ناتزوایلر، آگوست هرت آناتومیست اقدام به برپایی مجموعه ای از استخوان های یهودیان کرد تا بتواند یهودیان را به عنوان نژادی دون پایه به نمایش بگذارد. فیلمی مستند دربارهٔ ۸۶ مرد و زنی که برای این پروژه جان خود را از دست دادند ساخته شد، [ ۶] و پس از جنگ نیز افرادی که در قساوت های درون این اردوگاه دست داشتند به دادگاه برده شدند. این اردوگاه امروزه به شکل موزه در دسترس است. از جمله زندانیان سرشناس این اردوگاه می توان به بوریس پاهور اشاره کرد که رمان نامدار خود با نام نکروپولیس را در آنجا نوشت.
در ۱۹۴۰، آلمان به فرانسه حمله کرد و آلزاس را به تصرف درآورد. این ناحیهٔ چسبیده به مرز آلمان برای آلمانی سازی کامل انتخاب شد و به شکل گائو بادن - آلزاس به انضمام خاک آلمان درآمد. در ۲ ژوئیه ۱۹۴۰، دو هفته پس از سقوط نزدیک ترین شهر که استراسبورگ بود، اردوگاهی توقیفی در نزدیک شیرمک بر پا شد که د تمام طول جنگ ادامه پیدا کرد اما هیچ گاه بخشی از شبکهٔ اردوگاه های کار اجباری نشد. اردوگاه اصلی ناتزوایلر - استروتهوف در ۱ مه ۱۹۴۱ در نزدیکی آن اردوگاه در روستای ناتزوایلر در دره بروش بر پا شد. این مکان به ویژه به دلیل نزدیکی به یک معدن سنگ برگزیده شد تا امکان کار اجباری را نیز فراهم آورد. [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتخمین زده می شود که در اردوگاه کار اجباری ناتزوایلر - اشتروتهوف نزدیک به ۵۲٬۰۰۰ زندانی در طی دوران فعالیت در آنجا نگه داشته می شدند. [ ۱] [ ۳] این زندانیان اغلب جنگجویان مقاومت در قلمروهای اشغالی آلمان نازی بودند. از اردوگاه هم به عنوان اردوگاه انتقالی و هم برای کاری اجباری استفاده می شد و با گذر جنگ، از آن برای کشتار نیز بهره گرفته می شد. تعدادی از زندانیان این اردوگاه به دلیل کمبود غذا و کار شدید جان باختند. تخمین زده می شود که ۲۲٬۰۰۰ تن جان خود را در این اردوگاه و زیرمجموعه های آن از دست دادند. [ ۴] بسیاری زندانیان به اردوگاه های دیگر فرستاده شدند؛ به ویژه، در ۱۹۴۴ رئیس پیشین اردوگاه آشویتس به ناتزوایلر آورده شد تا با پیشروی بیشتر نیروهای متفق در فرانسه، زندانیان اردوگاه را به داخائو منتقل کند. تنها کارمندان اندکی از اعضای اس اس تا آزادسازی اردوگاه توسط ارتش یکم فرانسه و گروه ارتشی ششم ایالات متحده در ۲۳ نوامبر ۱۹۴۴ در آن باقی ماندند. [ ۵]
در ناتزوایلر، آگوست هرت آناتومیست اقدام به برپایی مجموعه ای از استخوان های یهودیان کرد تا بتواند یهودیان را به عنوان نژادی دون پایه به نمایش بگذارد. فیلمی مستند دربارهٔ ۸۶ مرد و زنی که برای این پروژه جان خود را از دست دادند ساخته شد، [ ۶] و پس از جنگ نیز افرادی که در قساوت های درون این اردوگاه دست داشتند به دادگاه برده شدند. این اردوگاه امروزه به شکل موزه در دسترس است. از جمله زندانیان سرشناس این اردوگاه می توان به بوریس پاهور اشاره کرد که رمان نامدار خود با نام نکروپولیس را در آنجا نوشت.
در ۱۹۴۰، آلمان به فرانسه حمله کرد و آلزاس را به تصرف درآورد. این ناحیهٔ چسبیده به مرز آلمان برای آلمانی سازی کامل انتخاب شد و به شکل گائو بادن - آلزاس به انضمام خاک آلمان درآمد. در ۲ ژوئیه ۱۹۴۰، دو هفته پس از سقوط نزدیک ترین شهر که استراسبورگ بود، اردوگاهی توقیفی در نزدیک شیرمک بر پا شد که د تمام طول جنگ ادامه پیدا کرد اما هیچ گاه بخشی از شبکهٔ اردوگاه های کار اجباری نشد. اردوگاه اصلی ناتزوایلر - استروتهوف در ۱ مه ۱۹۴۱ در نزدیکی آن اردوگاه در روستای ناتزوایلر در دره بروش بر پا شد. این مکان به ویژه به دلیل نزدیکی به یک معدن سنگ برگزیده شد تا امکان کار اجباری را نیز فراهم آورد. [ ۷]
