اردوغانیسم یا اردوغان گرایی یا طیبیسم به آرمان ها و روش کار سیاسی نخست وزیر سابق و رئیس جمهور کنونی ترکیه، رجب طیب اردوغان گفته می شود. با پشتیبانی قابل توجهی از اقتدار کاریزماتیک، اردوغان گرایی به عنوان «قوی ترین پدیده در ترکیه پس از کمالیسم» توصیف شده است و از حمایت گسترده ای نیز در سراسر کشور تا پیش از بحران اقتصادی سال ۲۰۱۸ برخودار بود. ریشه های ایدئولوژیکی این رویکرد در محافظه کاری ترکیه ای است. عمده ترین طرفدار سیاسی اردوغانیسم، حزبی است که خود اردوغان آن را درسال ۲۰۰۱ با عنوان عدالت و توسعه تأسیس کرده است.
... [مشاهده متن کامل]
به عنوان یک نسخهٔ شخصی شده از دموکراسی محافظه کار، اصول کلیدی اردوغانیسم شامل رهبری قوی و متمرکز بر اصول مذهبی و رضایت انتخاباتی است. این نوع رویکرد بسیار کم بر اصل تفکیک قوا و موازنه های نهادی استوار می باشد. منتقدان اغلب از دیدگاه سیاسی اردوغان به عنوان «اقتدارگرایی» و «دیکتاتوری انتخابی» یاد می کنند.
اردوغانیسم به شدت مایل به ساخت یک ترکیه جدید است، ترکیه ای که از اصول کمالیسم مندرج در جمهوری ترکیه فاصله می گیرد و به دنبال لغو برخی اصول مانند سکولاریسم نهفته در قانون اساسی این کشور است. حامیان اردوغانیسم به دنبال احیای ارزش های فرهنگی و تمدنی «امپراطوری عثمانی» هستند و به شدت با اصلاحات اجتماعی و مدرنیزاسیون و غرب گرایی که توسط بنیانگذار جمهوری ترکیه، مصطفی کمال آتاتورک آغاز شده بود، مخالفت می کنند. همچنین حمایت از اردوغان ناشی از همان اقتدار کاریزماتیک و کیش شخصیتی ( شخصیت پرستی ) او است. نشریه فارین پالیسی عنصر اصلی نوع حکومت اردوغان را کیش شخصیتی او می داند که با عناصر دیگری چون پوپولیسم و اقتدارگرایی ترکیب شده است و چیزی شبیه پوتینیسم ساخته است.
اصطلاح اردوغانیسم اولین بار بلافاصله پس از پیروزی اردوغان در انتخابات عمومی سال ۲۰۱۱ به کار گرفته شد. جایی که اردوغانیسم عمدتاً به با لیبرال دموکراسی، آزادی اقتصادی و محافظه کاری سیاسی همراه با عوام فریبی و کیش شخصیت پیوند خورده است. همچنین در دهه های اخیر استفاده از این اصطلاح در محافل بین المللی رشد یافته است و اردوغانیسم در حقیقت بیانگر نوع خاص سیاست خارجی اردوغان موسوم به «نوعثمانی گری» است.
بسیاری از اسلام گرایانی که حامی اردوغان بودند و در به قدرت رسیدن او کمک کردند، منتقد کیش شخصیتی اردوغان شده اند و آنرا در تعارض با اسلام می دانند، زیرا که در اسلام توجه اصلی باید به خدا و تعالیم دینی اسلام باشد نه انسان ( شخصیت ) . به همین خاطر اعضای حزب اسلام گرای «خوشبختی» معتقدند که اردوغانیسم نسبتی با اسلام گرایی ندارد و بیشتر یک اقتدارگرایی شخصی است که با پوشش های مذهبی آذین شده است.
... [مشاهده متن کامل]
به عنوان یک نسخهٔ شخصی شده از دموکراسی محافظه کار، اصول کلیدی اردوغانیسم شامل رهبری قوی و متمرکز بر اصول مذهبی و رضایت انتخاباتی است. این نوع رویکرد بسیار کم بر اصل تفکیک قوا و موازنه های نهادی استوار می باشد. منتقدان اغلب از دیدگاه سیاسی اردوغان به عنوان «اقتدارگرایی» و «دیکتاتوری انتخابی» یاد می کنند.
اردوغانیسم به شدت مایل به ساخت یک ترکیه جدید است، ترکیه ای که از اصول کمالیسم مندرج در جمهوری ترکیه فاصله می گیرد و به دنبال لغو برخی اصول مانند سکولاریسم نهفته در قانون اساسی این کشور است. حامیان اردوغانیسم به دنبال احیای ارزش های فرهنگی و تمدنی «امپراطوری عثمانی» هستند و به شدت با اصلاحات اجتماعی و مدرنیزاسیون و غرب گرایی که توسط بنیانگذار جمهوری ترکیه، مصطفی کمال آتاتورک آغاز شده بود، مخالفت می کنند. همچنین حمایت از اردوغان ناشی از همان اقتدار کاریزماتیک و کیش شخصیتی ( شخصیت پرستی ) او است. نشریه فارین پالیسی عنصر اصلی نوع حکومت اردوغان را کیش شخصیتی او می داند که با عناصر دیگری چون پوپولیسم و اقتدارگرایی ترکیب شده است و چیزی شبیه پوتینیسم ساخته است.
اصطلاح اردوغانیسم اولین بار بلافاصله پس از پیروزی اردوغان در انتخابات عمومی سال ۲۰۱۱ به کار گرفته شد. جایی که اردوغانیسم عمدتاً به با لیبرال دموکراسی، آزادی اقتصادی و محافظه کاری سیاسی همراه با عوام فریبی و کیش شخصیت پیوند خورده است. همچنین در دهه های اخیر استفاده از این اصطلاح در محافل بین المللی رشد یافته است و اردوغانیسم در حقیقت بیانگر نوع خاص سیاست خارجی اردوغان موسوم به «نوعثمانی گری» است.
بسیاری از اسلام گرایانی که حامی اردوغان بودند و در به قدرت رسیدن او کمک کردند، منتقد کیش شخصیتی اردوغان شده اند و آنرا در تعارض با اسلام می دانند، زیرا که در اسلام توجه اصلی باید به خدا و تعالیم دینی اسلام باشد نه انسان ( شخصیت ) . به همین خاطر اعضای حزب اسلام گرای «خوشبختی» معتقدند که اردوغانیسم نسبتی با اسلام گرایی ندارد و بیشتر یک اقتدارگرایی شخصی است که با پوشش های مذهبی آذین شده است.
