ارحبی. [ اَ ح َ ] ( ص نسبی ) منسوب به ارحب ، بطنی از همدان. مشهور بدین نسبت ابوحذیفة سلمةبن صهیب الارحبی از تابعین است و حذیفةبن الیمان از او روایت داردو از وی خیثمةبن عبدالرحمن روایت کند. حدیث او در صحیح مسلم در کتاب الاطعمة آمده است. ( انساب سمعانی ). ارحبی. [ اَ ح ِ ] ( ع فعل امر ) گشاده شو. دور بمان. کلمه ایست که بدان اسپ و شتر ماده را زجر کنند. ( منتهی الارب ).
